Ποιος ξέχασε να πάρει τον χάρτη;!

Συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει στο τελευταίο επεισόδιο... Ο Βασιλέας από την χαρά του που του επιστρέψαμε την μονάκριβή του (στην πραγματικότητα έχει και δεύτερη κόρη αλλά δεν το αναφέρουμε για να μην χαλάσουμε την δραματικότητα της σκηνής) μας χτίζει ολόκληρη γέφυρα για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε στην επόμενη ήπειρο! (Για το παραθαλάσσιο οικόπεδο που έταζε πριν, ούτε λόγος...) Εμπρός λοιπόν προς βορά!!

Και αφού περάσουμε την γέφυρα συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε χάρτη και βρισκόμαστε στην μέση του πουθενά με μόνο δάση και βουνά στον ορίζοντα... (ανάθεμα την Greenpeace και τις αναδασώσεις!) Με τα βίας, αφού επιβιώσαμε επιθέσεις άγριων ζώων και τεράτων που κατά ένα ύποπτο τρόπο έτριβαν τα χέρια τους κάθε φορά που μας έβλεπαν και έστηναν τα μαχαιροπίρουνα στο τραπέζι, φτάνουμε σε ένα ακρωτήρι (όχι του τρόμου). Εκεί στέκεται μια επιβλητική έπαυλη. Μπαίνουμε μέσα παρά τον φόβο για πιθανά ζόμπι (όπα, αυτό είναι άλλο παιχνίδι!) για να ζητήσουμε πληροφορίες για τον δρόμο. Αλλά για την τύχη μας ο μόνος κάτοικος εκεί μέσα δεν ξέρει την τύφλα του. (ή μάλλον δεν βλέπει τίποτα, κυριολεκτικά) Αφού ακούσαμε τον γέρο μάγο (ή μήπως ήταν μάγισσα;) να ξεφωνίζει αναζητώντας το κρυστάλλινο του μάτι, αρχίσαμε να κινούμαστε με γοργούς ρυθμούς προς την έξοδο (ανοίξαμε φυσικά 3 σεντούκια που έτυχαν να βρεθούν στον δρόμο μας, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί δει πως εμείς πήραμε τον θησαυρό του!) φοβούμενοι μην μας πετύχει κανένα αδέσποτο ξόρκι και γίνουμε βάτραχοι...

Μετά από μια μεγάλη περιπλάνηση στην άγρια φύση τα βουνά αρχίζουν να χαμηλώνουν και το δάσος να αραιώνει επιτέλους... Και ξάφνου, να μπροστά μας μια πόλη! Αντί όμως να χαλαρώσουμε στο μπαρ inn, μαθαίνουμε από τους κατοίκους πως τους την έπεσαν οι πειρατές! Φυσικά κάποιος έβγαλε βρόμα στην πιάτσα (και μετά σου λένε πως πριν ανακαλυφτεί η τεχνολογία οι αποστάσεις ήταν τεράστιες...) πως εμείς είμαστε οι ήρωες της προφητείας και για αυτό θα πρέπει να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα... Μην έχοντας άλλη επιλογή πάμε στον καπετάνιο των πειρατών να του τα πούμε ένα χεράκι. Αυτός το μόνο που έκανε ήταν να γελάσει πειρατικά και να μας στείλει τα τσιράκια του. (Εννιά μαντράχαλοι ως εκεί πάνω, παρακαλώ, που από την αύρα τους ήταν σίγουρο πως δεν είχαν κάνει μπάνιο το τελευταίο τρίμηνο!) Αφού όμως είδε πως τα τσιράκια του δεν φτουράνε μπροστά μας, άρχισε τις "συγγνώμες". Η συγχώρεσή μας όμως είναι ακριβή, όσο ένα πλοίο δηλαδή. Και έτσι μας έδωσε το πλοίο του. (όχι σαν κάτι τσιγκούνηδες βασιλιάδες) Έπειτα, κάναμε ένα γρήγορο shopping therapy και ανοίξαμε πανιά για νέα μέρη!