Κεφάλαιο 5ο - Η χώρα των Ενηλίκων

-Φυσικά Δικαιώματα-

Όταν γνώρισα τον ταξιδιώτη που ονομάζονταν Κίνο, ήταν τον καιρό που ζούσα ακόμη στην χώρα που γεννήθηκα. Ήμουν 11 χρονών. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ πως με φώναζαν εκείνον τον καιρό. Το μόνο που αμυδρά θυμάμαι είναι πως ήταν κάποιο όνομα ενός λουλουδιού που αν το διάβαζες ελαφρώς διαφορετικά γινόταν μια πολύ άσχημη βρισιά. Με κορόιδευαν συχνά για αυτόν τον λόγο.

Ο Κίνο ήταν ένας ψηλός και αδύνατος ταξιδιώτης που ήρθε στην χώρα που ζούσα περπατώντας. Επειδή οι φρουροί στην πύλη ήταν νέοι, προβληματίστηκαν για λίγο αν θα έπρεπε να τον αφήσουν να μπει στην πόλη, έτσι ρώτησαν τους ανωτέρους. Η απάντηση, μια και ήταν ένα ασυνήθιστο θέμα, πήρε λίγη ώρα να έρθει. Πριν του επιτρέψουν να μπει στην πόλη, οι φρουροί τον ανάγκασαν να βάλει ένα άσπρο έντομο-απωθητικό φάρμακο στο κεφάλι του. Τον κοιτούσα συνέχεια από την στιγμή που οι φρουροί στην πύλη τον έκαναν να περιμένει μέχρι και την στιγμή που προχώρησε μπροστά μου.

Ήταν ήδη η ώρα που ο ήλιος έδυε και η σκιά του έφτασε μέχρι τα πόδια μου. Έπειτα με κάλυψε ολόκληρη. Φορούσε ένα είδος μπότας που δεν είχα ξανά δει ποτέ μου. Τα πόδια αλλά και το σώμα του ήταν αδύνατα.
Φορούσε μια μαύρη ζακέτα και ένα τόσο σκονισμένο παλτό που έμοιαζε να να το είχε βγάλει μέσα από την γη.
Για αποσκευές είχε μόνο μια ξεθωριασμένη τσάντα στην πλάτη του. Ήταν ψηλός. Και παρόλο που εκείνον τον καιρό ήμουν η πιο ψηλή από τους φίλους μου, έσκυψε για να μου μιλήσει. [....]

Η συνέχεια εδώ

Για προσωπική ανάγνωση μόνο! Απαγορεύεται η αναδημοσίευση και η εκμετάλλευση της μετάφρασης με οποιονδήποτε τρόπο.
5ο κεφάλαιο από το βιβλίο Kino no Tabi - the beautiful world του Keiichi Sigusawa.

Kino no tabi

Και έπειτα υπήρχε σκοτάδι. Δεν υπήρχε φως ή φεγγάρι, ούτε άστρα. Μόνο ο ήχος του ανέμου στα δέντρα, να κυματίζει μέσα στο σκοτάδι.
"Ξέρεις... είναι κάπως σαν..." μουρμούρησε. Ακολούθησε μια σιωπή στοχασμού. Μπορεί να ήταν και ύπνος.
"Κάπως σαν τι;" Ρώτησε ο Ερμής
"Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως είμαι μονάχα ένα απαίσιο άτομο. Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι. Άλλες φορές, φαίνεται ξεκάθαρο πως είμαι, επειδή δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα ή - ακόμη χειρότερα - επειδή λέω στον εαυτό μου πως δεν μπορώ, και για αυτό δεν μπορώ να τα αλλάξω. Κι όμως, όποτε είμαι σε αυτήν την κατάσταση, νιώθοντας απαίσια, όλα τα άλλα, ο κόσμος, οι άνθρωποι που συναντώ. Όλα αυτά μου φαίνεται πως γίνονται απίστευτα όμορφα. Ερωτεύομαι μαζί τους. Αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζω να ταξιδεύω. Επειδή θέλω να βιώσω περισσότερα. Επειδή μερικές φορές καταφέρνω να δω κάτι καλό. Ίσως να κάνω και κάτι καλό."
Σταμάτησε για να θρέψει μια άλλη σκέψη.
"Παρόλα αυτά, γνωρίζω πως αν συνεχίσω θα βλέπω όλο και περισσότερη λύπη, περισσότερη τραγωδία. θα βιώσω περισσότερη λύπη και τραγωδία."
"Μα, αν το βιώνεις, αν καταλαβαίνεις πως είναι τραγικό, πως γίνεται να είσαι ένα απαίσιο άτομο; Τα απαίσια άτομα δεν γνωρίζουν τον πόνο των άλλων ανθρώπων... έτσι δεν είναι;"
"Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν πρόκειται να σταματήσω να ταξιδεύω. Αγαπάω να ταξιδεύω και παρόλο που βλέπω τόσο πολύ θάνατο. Ακόμη και αν μερικές φορές αναγκάζομαι να σκοτώσω ανθρώπους. Θέλω να συνεχίσω. Και..."
"Και;"
"Μπορώ να σταματήσω οποιαδήποτε στιγμή" είπε αποφασιστικά. "Για αυτό, συνεχίζω... Καταλαβαίνεις;"
"Ειλικρινά; Όχι."
"Ουφ, καλά. Δεν πειράζει"
"Σίγουρα; Εννοώ, είναι χρήσιμο να έχουμε κοινή γνώμη για τα πράγματα..."
"Πως μπορώ να περιμένω να καταλάβεις αυτό που ούτε εγώ δεν μπορώ; Και δεν καταλαβαίνω, αλήθεια, όχι. Είναι μπερδεμένο, Ερμή. Και για να βρω την λύση σε αυτό το μπέρδεμα, συνεχίζω να ταξιδεύω, λες και υπάρχει ένας δρόμος που ξεκινά από αυτό και φεύγει πέρα"
"Α..."
"Πάω για ύπνο. Έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας αύριο. Καληνύχτα, Ερμή."
"Καληνύχτα, Kino."
Ακούστηκε ο ήχος ενός χονδρού υφάσματος να τυλίγεται και μετά γέμισε και πάλι το σκοτάδι με απόλυτη σιωπή.

Όχι, δεν έχει σχέση με το παιχνίδι του ΟΠΑΠ, ούτε με τον κινηματογράφο σε κάποια άλλη γλώσσα. "Kino" είναι ένα όνομα. Ένα μικρό και ευκολοπρόφερτο όνομα.
Πρόσφατα στις μέρες των Χριστουγέννων διάβασα το πρώτο βιβλίο του Kino no Tabi - The Wonderful World. Συγραφέας είναι ο Keiichi Sigusawa. Ένα όνομα που για κάποιους είναι απλώς συγγραφικό ψευδώνυμο. Στην τελική δεν έχει κάποια σημασία. Το βιβλίο δεν έχει την τέχνη και την μαεστρία άλλων λογοτεχνικών βιβλίων. Ίσως επειδή χαρακτηρίζεται ως παιδικό ή μάλλον καλύτερα νεανικό βιβλίο. Προσωπικά δεν πιστεύω πως την χρειάζεται. Η απλότητα του το κάνει καλύτερο. Θα μπορούσε να είναι ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο σε ένα κόσμο λίγο διαφορετικό από τον δικό μας. Ο οποίος όμως είναι φτιαγμένος από τα ίδια νήματα όπως και ο δικός μας. Δυστυχώς για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει τα βιβλία, δεν έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα μήτε και στην Ευρώπη. Ως τώρα υπάρχει μόνο η Αμερικάνικη έκδοση του πρώτου βιβλίου και το δεύτερο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη. Ευτυχώς για εμένα η Ιαπωνική έκδοση μπορεί να αγοραστεί σε κάποιο δικτυακό μαγαζί. Έτσι περιμένω τώρα να μου σταλούν τα 5 πρώτα βιβλία. Ως τότε, ακόμη αποηχούν οι πόλεις που επισκέφτηκε στο πρώτο βιβλίο.

Πάνω, έγραψα μια δική μου κάπως ελεύθερη μετάφραση του προλόγου του πρώτου βιβλίου.