Glass Cage

Από τα παιχνίδια που μου αρέσουν να παίζω θα μπορούσα να χωρίσω δύο κατηγορίες:
Αυτά που απολαμβάνω παίζοντας τα λόγω του τρόπου που είναι σχεδιασμένα. Δηλαδή το αποκαλούμενο «gameplay» είναι ευρηματικό, πρωτότυπο ή γενικά με κάποιον τρόπο τόσο καλό που απλώς παίζοντας το παιχνίδι σου αρέσει.
Μια δεύτερη κατηγορία είναι τα παιχνίδια που παίζω επειδή θέλω να ακολουθήσω την ιστορία τους ως το τέλος. Μερικές φορές αυτά τα δύο συνδυάζονται είτε σε μεγάλο βαθμό είτε σε μικρότερο. Το Fragile Dreams ανήκει περισσότερο στην δεύτερη κατηγορία παρά την πρώτη.

Δεν συμβαίνει συχνά να αποφασίζω να αποκτήσω (ή μάλλον - στην συγκεκριμένη περίπτωση - να προ-παραγγείλω) ένα παιχνίδι αμέσως μόλις ανακαλύψω για αυτό. Συνήθως το διερευνώ το θέμα διαβάζοντας βαθμολογίες και reviews. Αλλά αρκετές αρκεί μια εικόνα για να σου ανάψει το ενδιαφέρον και να είσαι σχεδόν σίγουρος για την απόφασή σου. Έτσι έγινε και με το Fragile Dreams. Κάτι που δεν μετάνιωσα μέχρι και το τέλος του παιχνιδιού σήμερα.

Το Fragile Dreams σίγουρα δεν είναι ένα παιχνίδι για όλους. Νομίζω πως είναι από αυτές τις περιπτώσεις όπου είτε κάποιος θα το αγαπήσει είτε θα το μισήσει χωρίς να υπάρχει ενδιάμεση οδός. Ο λόγος; Το παιχνίδι παρουσιάζει μια πολύ καλή εικόνα από άποψη γραφικών, σεναρίου, μουσικής αλλά ταυτόχρονα έχει μια πολύ απλή εκτέλεση από άποψη λειτουργικότητας και gameplay. Κακό gameplay δεν θα έλεγα πως έχει. Απλώς είναι πολύ βασικό. Κάποια χρόνια πιο πριν πιθανόν να μην είχε κανένας παράπονο. Σήμερα όμως μάλλον θεωρείται ξεπερασμένο.

Όποιος αποφασίσει να το παίξει θα πρέπει να γνωρίζει πως κύριο συστατικό του παιχνιδιού είναι η ιστορία του. Όποιος περιμένει κάτι περισσότερο μάλλον θα απογοητευτεί. Κατά την γνώμη μου ίσως θα έπρεπε να χαρακτηριστεί περισσότερο ο «διαδραστική νουβέλα» παρά «ηλεκτρονικό παιχνίδι».

Πρωταγωνιστής ο Seto, ένα 15χρονο παιδί που, αφού θάψει τον μοναδικό άνθρωπο που γνώριζε ξεκινά ένα ταξίδι αναζητώντας άλλους ανθρώπους. Για κάποιον άγνωστο λόγο ο κόσμος είναι ερημωμένος. Κτήρια και περιοχές που θα περίμενε κανείς να σφύζουν από ζωή πλέον έχουν αφεθεί στα χέρια του χρόνου και της άγριας βλάστησης με μόνο κάποια ζώα και φαντάσματα να τριγυρνούν. Όλο αυτό προσδίδει ένα συναίσθημα ανασφάλειας στον παίκτη και τα συναισθήματα δεν σταματάνε εδώ, μια και το παιχνίδι προσπαθεί σε όλη την διάρκειά του να μεταφέρει συγκεκριμένα συναισθήματα μέσω της ιστορίας. Πέρα της κεντρικής ιστορίας, ο παίκτης μπορεί να βρει διασκορπισμένα αντικείμενα που αποκαλύπτουν την προσωπική ιστορία, τους φόβους ή τις ελπίδες του κατόχου τους συνήθως λίγο πριν το τέλος... Χωρίς να αποκαλύπτεται πάντα τι ακριβώς έχει γίνει.

Στον οπτικό τομέα, αν και με ενόχλησε που δεν υποστηρίζεται πλήρης widescreen 16:9 ανάλυση, το παιχνίδι έχει κατά τα άλλα ένα πολύ υψηλό επίπεδο γραφικών. Θα μπορούσα να πω από τα καλύτερα που έχω δει στο Wii. Η ιδέα ενός σκοτεινού κόσμου προς εξερεύνηση, λειτουργεί άψογα με την χρήση του Wiimote ως φακού βοηθώντας ταυτόχρονα στο αίσθημα της απομόνωσης και ανασφάλειας μη γνωρίζοντας τι κρύβεται στις σκιές.

Οι μάχες είναι πολύ βασικές. Επίθεση γίνεται με το πάτημα απλώς ενός πλήκτρου με επιπλέον την δυνατότητα combo αν οι επιθέσεις γίνονται με σωστό συγχρονισμό. Επιπλέον το όπλο του παίκτη μπορεί να σπάσει μετά από αρκετή χρήση ή αν χρησιμοποιηθεί ένα αδύναμο όπλο ενάντια σε δυνατούς εχθρούς. Αυτό ίσως είναι το πιο ενοχλητικό σημείο στις μάχες. Παρόλα αυτά ο παίκτης δεν είναι υποχρεωμένος να καθίσει να πολεμήσει τον κάθε εχθρό που θα εμφανιστεί. Μπορεί να τον προσπεράσει χωρίς να έχει κάποιο επακόλουθο. Μόνο οι αρχηγοί και 2-3 σημεία σε όλο το παιχνίδι αναγκάζουν τον παίκτη να πολεμήσει. Προσωπικά εγώ τελείωσα το παιχνίδι χωρίς να πολεμήσω κανέναν εχθρό που μπορούσα να αποφύγω. Κάτι που δεν είχε κανένα αντίκρυσμα στην εξέλιξη του παιχνιδιού και ούτε χρειάστηκε να κάνω ποτέ level up για να βγάλω κάποιον αρχηγό.

Αν η ιστορία είναι το καλύτερο σημείο του παιχνιδιού, η μουσική θα έλεγα πως είναι μόλις ένα βήμα πιο πίσω. Τα μουσικά κομμάτια αν και αρκετά μελαγχολικά ταιριάζουν απόλυτα στο όλο σκηνικό του ερειπωμένου κόσμου.

Το Fragile μου θύμισε για κάποιον λόγο το Kino no Tabi. Ο μυστηριώδης και μελαγχολικός κόσμος του θα μπορούσε να είναι ακόμη μια ιστορία από τα ταξίδια των Kino και Hermes. Για 'μένα ανήκει πλέον μεταξύ των παιχνιδιών σαν το The longest Journey που παίζοντας τα με έκαναν να προβληματιστώ και να σκεφτώ πέρα μέσα από τον κόσμο του παιχνιδιού. Ίσως να είναι επειδή το έπαιξα μετά από ένα συγκεκριμένο γεγονός στην ζωή μου αλλά νομίζω πως το Fragile στην τελική ήταν επίσης ένα ταξίδι που μου θύμισε κάποια πράγματα.