Super Ghouls 'n Ghosts

Ένα από τα πλέον κλασσικά παιχνίδια της Capcom, από την σειρά “魔界村” (makaimura) που μεταφράζεται ως χωριό της κολάσεως ή χωριό του κόσμου των δαιμόνων, κυκλοφόρησε την περασμένη Παρασκευή στην Virtual Console του Wii. Αν και είχα έρθει σε επαφή αρκετές φορές στο παρελθόν με κάποιο παιχνίδι της σειράς (κυρίως σε Arcade), ποτέ δεν είχα καταφέρει να τελειώσω κάποιο από αυτά τα παιχνίδια. Με την κυκλοφορία του στην Virtual Console είδα την ευκαιρία να το αλλάξω αυτό...

Τα συγκεκριμένα παιχνίδια πλατφόρμας της Capcom είναι γνωστά για τον ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό δυσκολίας τους. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το τρίτο παιχνίδι της σειράς ξεκινά (όπως και τα άλλα) με μια τυπική κλισέ σκηνή όπου ο βασιλιάς-ιππότης Arthur επιστρέφει στο κάστρο και συναντά την αγαπημένη του, πριγκίπισσα Guinevere. Την σκηνή όμως τους την χαλάει ένας δαίμονας που ορμά μέσα στο κάστρο και την απαγάγει! Μένει λοιπόν ο Arthur ως ο μοναδικός που μπορεί να την σώσει και ξεκινά η περιπέτειά του στα 7 επίπεδα του Super Ghouls 'n Ghosts!

Όπως προαναφέρθηκε το παιχνίδι έχει 7 επίπεδα. Αν και μικρός ο αριθμός τα επίπεδα είναι ιδιαίτερα μεγάλα και αρκετά από αυτά χωρίζονται σε μικρότερα υπό τμήματα. Ο Arthur ξεκινά με την πανοπλία του και το κοντάρι ως όπλο. Στην διάρκεια των επιπέδων συναντά σεντούκια που περιέχουν άλλα διάφορα όπλα όπως επίσης και αναβαθμίσεις της πανοπλίας του. Όμως αν ο Artur χτυπηθεί από κάποιον εχθρό η πανοπλία του θρυμματίζεται αμέσως αφήνοντάς τον με τα εσώρουχά του μόνο! Ακόμη ένα χτύπημα και ο Arthur θα γίνει ένας σωρός από κόκαλα και τότε πρέπει ο παίκτης να ξανά αρχίσει το επίπεδο από την αρχή. Αυτή η ιδιαιτερότητα του παιχνιδιού σε συνδυασμό με τα τεράστια επίπεδα όπου η οθόνη γεμίζει πολλές φορές με εχθρούς κάνουν το παιχνίδι τόσο δύσκολο. Παρόλα αυτά το παιχνίδι έχει έναν σχεδόν μαγικό τρόπο να μαγνητίζει τον παίκτη. Τα γραφικά του παιχνιδιού αν και δεν επιδεικνύουν κάτι το ιδιαίτερο παραμένουν ακόμη και σήμερα ικανοποιητικά καλά και βοηθούν στην ανάπτυξη της όλης ατμόσφαιρας του παιχνιδιού. Σε παρόμοια επίπεδα και ο ήχος. Στην τελική όμως δεν είναι τα γραφικά ούτε η μουσική που κάνουν αυτό το παιχνίδι τόσο καλό αλλά το gameplay. Σίγουρα αρκετοί θα νευριάσουν, θα βρίσουν, θα χτυπιούνται όταν σε χρόνο μηδέν θα δουν τον Arthur να γίνεται ένας σωρός κόκαλα... Αλλά αυτό ακριβώς κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση μετά το τέλος κάθε επιπέδου!