Final Fantasy Fables - Chocobo's Dungeon

Όταν το Chocobo (που ονομάζεται Chocobo...!) και ο Cid, δύο κυνηγοί θησαυρών φτάνουν στον πύργο της άμμου (όποια ομοιότητα με παρόμοιο πύργο στο Final Fantasy I είναι εντελώς τυχαία και ναι και η μουσική που ακούγεται ίδια με το Final Fantasy I είναι πάλι εντελώς τυχαία!) δεν περίμεναν πως ο θησαυρός που κυνηγούσαν θα τους μεταφέρει στην χώρα της Memoria η οποία είχε μυστηριωδώς εξαφανιστεί από τον κόσμο τους πριν χρόνια...

Έτσι ξεκινάει το, πρώτο για το Wii, παιχνίδι με τις περιπέτειες του υπερμεγέθους κιτρινωπού αλλά και χαριτωμένου «κοτόπουλου», που έχει γίνει μασκότ των Final Fantasy παιχνιδιών. Από μεταφορικό μέσο και ίσως βοηθητικός χαρακτήρας σε κάποια από τα Final Fantasy, τώρα πλέον το Chocobo είναι ο πρωταγωνιστής της δικής του spin-off σειράς παιχνιδιών.


Οι χαριτωμένες σκηνές επιστρέφουν!
Το Chocobo's Dungeon για το Wii είναι ένα τυπικό Dungeon Crawler. Το χαρακτηριστικό αυτού του είδους παιχνιδιών είναι τα συνήθως υπερμεγέθη μπουντρούμια που αλλάζουν μορφή κάθε φορά που τα επισκέπτεται ο παίκτης, θεωρητικά κάνοντας κάθε επίσκεψη μέσα σε αυτά μια διαφορετική εμπειρία. Στην πράξη όμως κυριαρχούν συχνά οι ίδιες συγκυρίες και υπάρχει συχνά μια αίσθηση de ja vu παρά το γεγονός πως το μπουντρούμι έχει διαφορετική μορφή.

Προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερος φαν των dungeon crawler αλλά μερικές φορές υπήρξαν εξαιρέσεις που με έκαναν να ασχοληθώ με κάποιο. Το Chocobo Dungeon είναι μια από αυτές.

Με παρόμοιο τρόπο με τον οποίο η προσθήκη του στοιχείου Pokémon σε ένα τυπικό dungeon crawler, έδωσε μια κάπως διαφορετική νότα στα Pokémon Mystery Dungeon στο DS και GBA, έτσι και εδώ, το στοιχείο Final Fantasy ίσως να είναι αυτό το κάτι παραπάνω που κάνει ένα μέτριο dungeon crawler πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από όσο θα ήταν διαφορετικά. Από την πρώτη στιγμή του παιχνιδιού υπάρχουν γνώριμοι ήχοι και εικόνες.


Το Mog σε μυστική αποστολή!
Μόνο το ίδιο νομίζει πως έχει
κρυφή διπλή ταυτότητα...
Τα remix πολύ γνωστών μουσικών κομματιών από παλιότερα Final Fantasy αλλά και κυρίως από ακόμη πιο γνωστά κομμάτια των σχετικά προσφάτων Final Fantasy VII και VIII δίνουν μια ιδιαίτερη ζωντάνια και ενεργητική στο όλο παιχνίδι. Πέρα από αυτό, γνώριμα στοιχεία της κυρίους σειράς των Final Fantasy όπως White & Black Mages, και γενικά τα διάφορα jobs, οι κρύσταλλοι, mog και ο Cid κάνουν την εμφάνισή τους στο παιχνίδι.

Εκεί που η μουσική του παιχνιδιού σε κερδίζει, το ίδιο δυστυχώς δεν μπορεί να ειπωθεί για τους διαλόγους. Για κάποιο λόγο δεν με εντυπωσίασαν οι ηθοποιοί που ανέβαλαν τους φωνητικούς ρόλους για την Αγγλική έκδοση του παιχνιδιού. Αρκετές φορές αν και οι διάλογοι ήταν σοβαροί, μου φάνηκαν παρόλα αυτά αστείοι, και χωρίς ιδιαίτερο πάθος στην φωνή τους. Επίσης ο συγχρωνισμός δεν είναι πάντα ο καλύτερος και έτσι συχνά βλέπουμε χείλια να κινούνται αλλά δεν ακούμε κάτι σαν τις παλιές κινέζικες ντουμπλαρισμένες ταινίες. Ίσως τυχερό το Chocobo, που δεν μιλάει στο παιχνίδι. Ευτυχώς, το θεματικό τραγούδι της εισαγωγής (Door Crawl της Ai Kawashima), παρέμεινε στα Ιαπωνικά. Το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να έβαζαν κάποιο ξενέρωτο Αγγλικό τραγούδι ίδιας ποιότητας με τους διαλόγους, αφαιρώντας αυτό το αρκετά καλό τραγούδι.


Οι μάχες με τους αρχηγούς αποκτούν
ιδιαίτερο ενδιαφέρον με μουσική από το FFVIII
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι σε καλό επίπεδο. Παρόλα αυτά ακολουθούν ένα αρκετά πιο καρτουνίστικο στυλ που θυμίζει περισσότερο τα Crystal Chronicles Final Fantasy παρά αυτά της κυρίας σειράς. Στο τεχνικό τομέα δεν υπάρχουν ιδιαίτερες καινοτομίες, εκτός ίσως από της προσθήκης της διαγώνιας κίνησης στα τετράγωνα των μπουντρουμιών. Πέρα από αυτό το παιχνίδι ακολουθεί έναν κυρίως κλασικό τρόπο παιξίματος, χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες του Wiimote στο ελάχιστο. Στην ουσία βέλτιστος τρόπος χειρισμού είναι με το Wiimote σε οριζόντια θέση ala NES ή ακόμη καλύτερα με τον Classic Controller τον οποίο υποστηρίζει το παιχνίδι. Γενικά πρόκειται για ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σε οποιαδήποτε κονσόλα. Προφανώς για αυτόν τον λόγο το συγκεκριμένο παιχνίδι θα κυκλοφορήσει και ως DS Port στην Ιαπωνία. Apropos, DS. Το αρκετά διασκεδαστικό μίνι παιχνίδι του προηγούμενο παιχνιδιού Chocobo για το DS, το Pop Card Duel, ξανά επιστρέφει και εδώ, με την δυνατότητα online μαχών. Αυτό σίγουρα είναι κάτι το θετικό!

Σεναριακά, αν και είμαι ακόμη στην αρχή, το παιχνίδι φαίνεται να έχει αρκετό ενδιαφέρον, χωρίς όμως να παρουσιάζει κάτι το επικό. Η ιστορία πάντως είναι αρκετά καλή ώστε να δικαιολογεί την χρήση του συστήματος dungeon crawler και ενδιαφέρουσα για να μαγνητίσει το ενδιαφέρον του παίκτη.

Χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερη συγκίνηση το όλο παιχνίδι, δεν θα έλεγα πως είναι κακό. Και με το μεγάλο του ατού, το στοιχείο των Final Fantasy, δημιουργεί σίγουρα μια ενδιαφέρουσα πρόταση για τους φαν της σειράς.

Final Fantasy IV - Λίγο πριν το τέλος

Ή μάλλον λίγο μετά το τέλος; Προχθές έφτασα επιτέλους στον τελευταίο αρχηγού του παιχνιδιού, μέσα στα έγκατα του φεγγαριού. Μετά από μια σκληρή μάχη ο Zemus / Zeromus έπεσε και η ειρήνη επανήλθε και πάλι στον κόσμο του Final Fantasy IV! Αλλά μετά τους τίτλους τέλους το παιχνίδι έκανε γνωστό πως ένα ακόμη μπουντρούμι άνοιξε στο φεγγάρι. Τα Lunar Ruins, γεμάτα με πολύ δυνατά και εκνευριστικά τέρατα!

Τα στατιστικά στο τέλος του παιχνιδιού:

Kain: Lvl 62
Rydia: Lvl 58
Cecil: Lvl 62
Rosa: Lvl 61
Edge: Lvl 61

Χρόνος Παιχνιδιού: 30:20
Gil: 3059435
Bestiary: 74%

Έχοντας κάνει όλα τα προαιρετικά επιπλέον σημεία του παιχνιδιού ως εδώ, το μόνο που απομένει τώρα είναι να τελειώσω και το επιπλέον μπουντρούμι στο φεγγάρι. Ελπίζω στις επόμενες μέρες να το έχω τελειώσει και αυτό, και μετά ακολουθεί το Final Fantasy V.

Tomb Raider Anniversary

Μετά από αρκετά απογεύματα ενασχόλησης, πριν λίγες μέρες τελείωσα το Tomb Raider Anniversary στο Wii.

Το Tomb Raider Anniversary είναι ένα επετειακό remake για τα δέκα χρόνια από το πρώτο Tomb Raider. Βασίζεται στο πρώτο παιχνίδι της γνωστής αρχαιολόγου, αλλά δεν παραμένει απλώς στο να προσφέρει το ίδιο παιχνίδι με μόνο καλύτερα γραφικά. Έχει προστεθεί και αφαιρεθεί υλικό σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, η Lara απόκτα περισσότερες κινήσεις και αξεσουάρ, και η απόδοση του σεναρίου έχει βελτιωθεί. Έτσι το παιχνίδι έχει αρκετά στοιχεία για να θυμίζουν τα παλιά σε όσους είχαν παίξει το πρώτο παιχνίδι, αλλά και εξίσου αρκετά φρέσκα ώστε να παρέχει μια καινούργια εμπειρία.


Πριν την αρχή της μεγάλης περιπέτειας...
Αν και ήμουν θερμός υποστηρικτής της αρχαιολόγου τον καιρό που είχε αποκτήσει την πρώτη της φήμη (στους κύκλους των ηλεκτρονικών παιχνιδιών αλλά και όχι μόνο) και είχα ακολουθήσει τις περιπέτειες της στο δεύτερο, τρίτο και τέταρτο παιχνίδι, ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να παίξω το πρώτο, παρά ένα demo παλιά για PC. Επίσης και τα ίδια τα παιχνίδια κατά κάποιο τρόπο από το τρίτο και αργότερα έπαψαν να είναι τόσο συναρπαστικά όσο αρχικά. Υπήρχε μια συνεχής επανάληψη και μονοτονία, λόγω της οποίας μόλις κατάφερα να τελειώσω το TR3 και το 4ο ακόμη δεν το έχω παίξει ως το τέλος ποτέ... Η αλλαγή έγινε με το Tomb Raider Legend το οποίο έδωσε έναν πολύ φρέσκο αέρα στην σειρά και έγινε το πρώτο παιχνίδι με την Lara που ξανά έπαιξα μετά από χρόνια!

Επιστρέφοντας πάλι στο Anniversary, η ευχάριστη έκπληξη του Legend παραμένει. Επιπλέον σε αντίθεση με το Legend έχει αρκετά μεγαλύτερη διάρκεια για παρατεταμένη απόλαυση του παιχνιδιού. Οπτικά, αν και βασίζεται στην PS2 έκδοση φαίνεται να έχει ικανοποιητικά επίπεδα με διάφορες προσθήκες υφών για ένα περισσότερο ατμοσφαιρικό περιβάλλον στο παιχνίδι. Παρόλα αυτά σίγουρα θα μπορούσε περισσότερα με την επιπλέον υπολογιστική δύναμη του Wii.

Το παιχνίδι αναφέρει στην συσκευασία του πως περιέχει έχτρα υλικό για την Wii έκδοση. Αν και αυτό αληθεύει τις περισσότερες φορές πρόκειται όμως περισσότερο για μικρές πινελιές σε κάποια σημεία. Για παράδειγμα αντίθετα με τις άλλες εκδόσεις όπου θα πρέπει να ενεργοποιήσεις απλώς μηχανισμούς με το τράβηγμα μοχλών ή πάτημα κουμπιών, στο Wii θα πρέπει τους μοχλούς να τους τραβήξεις στον αέρα προς τα κάτω για να ενεργοποιηθούν ή να λύσεις μικρούς γρίφους με την βοήθεια του Wiimote. Σίγουρα προσθέτουν κάτι επιπλέον αλλά δεν βρίσκω να είναι αρκετά ή σημαντικά αρκετά ώστε να κάνουν κάποια ιδιαίτερη διαφορά.


Από τα έξτρα του Wii
Επίσης έχουν προστεθεί κάποια κρυμμένα ανάγλυφα σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού που μπορούν να βρεθούν χρησιμοποιώντας το Wiimote ως σφυρί, σπάτουλα για να σπάσει ή ως βούρτσα για να καθαριστεί κομμάτι του τείχους και αργότερα ως κάρβουνο για την δημιουργία ενός αντιγράφου του αναγλύφου πάνω σε χαρτί. Οι διαδραστικές σκηνές βίντεο στο Wii αποκτούν εντελώς διαφορετική αίσθηση, μια και απαιτούν από τον παίκτη να κάνει τις ανάλογες κινήσεις. Κάτι που αν και ακούγεται και ίσως φαίνεται αστείο, είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό. Τέλος στις προσθήκες περιλαμβάνεται ο φακός που χρησιμεύει σε διάφορα σκοτεινά σημεία και ένα επιπλέον δωμάτιο στο σπίτι της Lara όπου εμφανίζονται όλα τα μυστικά αντικείμενα και τα αντίγραφα των αναγλύφων που βρήκε.

Ο χειρισμός με το Nunchuck και Wiimote είναι σχετικά εύκολος αν και θέλει λίγη συνήθεια στην αρχή. Μοναδικό μειονέκτημα που βρήκα ήταν η χρήση του Nunchuck στο να πετάγεται ο γάντζος της Lara, αν και η κίνηση πάντα γινόταν όταν το απαιτούσε το παιχνίδι, αρκετές φορές ενεργοποιούταν ξαφνικά σε σημεία που δεν χρειάζεται. Αυτό δεν δημιουργεί κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, απλώς είναι ίσως λίγο χαζό να πετάγεται ο γάντζος ξαφνικά όταν δεν το περιμένεις. Επίσης μια αλλαγή σε σχέση με τις άλλες εκδόσεις είναι πως η Lara δεν στοχεύει πλέον αυτόματα τους εχθρούς αλλά αυτό γίνεται από τον παίκτη στοχεύοντας με το Wiimote, ένα ακόμη επιπλέον χαρακτηριστικό της Wii έκδοσης είναι πως όταν ένας εχθρός έρχεται κατά πάνω της με φόρα, τα επίπεδα της αδρεναλίνης της αυξάνονται με αποτέλεσμα την δυνατότητα να κάνει μια κίνηση αποφυγής, αλά matrix και να δώσει ένα τελειωτικό χτύπημα στοχεύοντας στο κεφάλι του εχθρού. Όλα αυτά μπορεί να είναι είτε θετικά ή αρνητικά ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός. Σίγουρα κάνουν το παιχνίδι σίγουρα πιο ενδιαφέρον, απαιτώντας από τον παίκτη περισσότερη δράση παρά απλώς να πατάει μόνο παθητικά το κουμπί για να πυροβολάει. Ταυτόχρονα κάνουν όμως το παιχνίδι και αρκετά πιο δύσκολο επειδή όση ώρα και να πυροβολάει κάποιος τον εχθρό, αν στοχεύει άσχετα δεν θα τον νικήσει. Κάτι που ίσως γίνεται πιο προφανές στις μάχες με τους αρχηγούς, όπου χρειάζεται περισσότερο «στρατηγική» παρά ωμή δύναμη.

Από διάρκεια, το παιχνίδι αν και δεν είναι τεράστιο, είναι αρκετά μεγαλύτερο από το προηγούμενο της σειράς, το Legend. Επίσης όπως και στο Legend, ανάλογα πόσα μυστικά αντικείμενα έχει ανακαλύψει ο παίκτης στο παιχνίδι ξεκλειδώνεται επιπλέον υλικό από διαφορετικές στολές για την Lara, cheats, πληροφορίες για τους χαρακτήρες ως και εικόνες. Ενδιαφέρον στις εικόνες βρήκα την προσθήκη εικόνων που συγκρίνουν το πρωτότυπο TR1 με το Anniversary remake. Επίσης κάθε επίπεδο μετά την πρώτη του ολοκλήρωση μπορεί να ξανά παιχτεί με αντίπαλο τον χρόνο για ακόμη περισσότερο υλικό ήια να βρεθούν τα μυστικά αντικείμενα που δεν βρέθηκαν την πρώτη φορά ή και για να ακούσει τα σχόλια των δημιουργών σχετικά με διάφορα σημεία του παιχνιδιού κάτι που ανεβάζει τον χρόνο ενασχόλησης του παίκτη αν θέλει να δει και να ακούσει «τα πάντα» από το παιχνίδι..

Γενικά ως σύνολο, χωρίς να είναι τέλειο, το Tomb Raider Aniversary για το Wii αποτελεί ένα αρκετά ενδιαφέρον παιχνίδι που δεν θα απογοητεύσει όποιον θελήσει να ασχοληθεί μαζί του, ιδιαίτερα μάλιστα όσους είναι φαν της Lara. Αν σε κάποιον άρεσε το Legend σίγουρα θα του αρέσει και αυτό και θα το ευχαριστηθεί περισσότερο λόγο της μεγαλύτερης του διάρκειας.

Επίσημο Site:
http://www1.tombraider.com/anniversary/

Nodame Cantabile

Όταν μια μέρα κατέβασα αυθόρμητα το πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλο της συγκεκριμένης anime σειράς δεν περίμενα πως θα μου άρεσε τόσο ώστε τελικά να καταλήξω μέσα σε μια εβδομάδα να έχω δει ολόκληρη και την πρώτη σαιζόν καθώς επίσης και όλα τα live action επεισόδια...

Το anime διηγείται την ιστορία της Noda Megumi ή Nodame και του Chiaki Shinichi, που σπουδάζουν στην ίδια μουσική σχολή, ζουν σε διπλανά διαμερίσματα αλλά κατά τα άλλα είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες και άνθρωποι.

Ο Shinichi ποτέ δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις ή είχε παρατηρήσει την Megumi που μένει δίπλα του. Μια μέρα όμως μετά από μια μεγάλη απογοήτευση και πολύ αλκοόλ, ξυπνά σε ένα άγνωστο δωμάτιο ακούγοντας τον ήχο ενός πιάνου και βλέπει την Megumi να παίζει πιάνο.... ανάμεσα σε σωρούς σκουπιδιών... Έτσι έγινε η πρώτη γνωριμία με την Megumi και τον κόσμο της. Βλέπετε, η Megumi δεν είναι ιδιαίτερα τακτική με την καθαριότητα, κάνει μπάνιο κάθε 4-5 μέρες, προτιμά να παίζει και να τρώει (συνήθως τα φαγητά των άλλων) παρά να κοπιάσει για κάτι και είναι μανιακή συλλέκτης από διάφορα αντικείμενα του αγαπημένου της anime Purigorota...

Αντίθετα ο Shinichi, όντας ο γιος ενός διάσημου πιανίστα, μεγάλωσε σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις. Είναι ιδιαίτερα σχολαστικός με την καθαριότητα και πάντα τελειομανής στην δουλειά του με βλέψεις για μεγάλη καριέρα ως μαέστρος σε ορχήστρα στο μέλλον. Άλλα εξαιτίας ενός τραυματικού γεγονότος σε μικρή ηλικία ο Shinichi δεν μπορεί να πετάξει με αεροπλάνο. Σαν να μην έφτανε αυτό έχει φοβία και με τα πλοία επίσης, μένοντας καθηλομένος έτσι στην Ιαπωνία...

Μετά την πρώτη μοιραία συνάντηση των δύο, η Nodame δεν ξεκολλάει από τον Shinichi και αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές ξεκαρδιστικές καταστάσεις...

Βασισμένο στο manga της Tomoko Ninomiya το Nodame Cantabile πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση υπό την μορφή live action drama με 11 επεισόδια. Αργότερα ξεκίνησε η μεταφορά του και σε anime μορφή και προβλήθηκαν παράλληλα και δύο έξτρα επεισόδια της live action έκδοσης. Πλέον το anime συνεχίζεται και με δεύτερη σαιζόν.

Με Fast Foreward την πρώτη σαιζόν του anime, έχω φτάσει πλέον να βλέπω την δεύτερη η οποία προβάλλεται αυτό το διάστημα στην Ιαπωνία. Τώρα οι δύο ήρωες μας αφού ξεπέρασαν τα προσωπικά τους προβλήματα έχουν φτάσει στο Παρίσι στην Γαλλία όπου συνεχίζουν τις σπουδές τους. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονταν αρχικά, ιδιαίτερα για την Nodame που εκτός από την γλώσσα, θα πρέπει να συνηθίσει και την διαφορετική "δυτική" κουλτούρα της Ευρώπης, όπως επίσης να αποδείξει το ταλέντο της στο πιάνο... Η συνέχεια κάθε εβδομάδα από το Fuji TV!

Τελειώνοντας, για όσους αναρωτιούνται που κολλάει το Cantabile στον τίτλο, είναι μουσικός όρος από τα Ιταλικά και σημαίνει "με τραγουδιστό τρόπο", "σαν τραγούδι" και έχει να κάνει με τον τρόπο που η Megumi παίζει το πιάνο.

Επίσημο Site (Live Action)
Επίσημο Site (Anime)

Final Fantasy IV Advance

Μετά από αρκετό διάστημα αφότου ξεκίνησα το Final Fantasy IV Advance, έχω φτάσει πλέον σχεδόν στα μισά του παιχνιδιού. Σκέφτηκα πως είναι ώρα να γράψω μερικές εντυπώσεις και σχόλια.

Το Final Fantasy IV ήταν το πρώτο Final Fantasy με το οποίο ασχολήθηκα. Αποτελεί το πρώτο παιχνίδι της σειράς για την κονσόλα Super Nintendo και κυκλοφόρησε το 1991 στην Ιαπωνία. Ήταν και το δεύτερο Final Fantasy που κυκλοφόρησε στην Αμερική (το ΙΙ και ΙΙΙ του NES υπήρχαν μόνο στην Ιαπωνία τότε) και για αυτόν τον λόγο κυκλοφόρησε ως «Final Fantasy II» εκεί. Για Ευρώπη όπως πάντα εκείνον τον καιρό δεν υπάρχει λόγος...

Παρά την μεταφορά του τέταρτου FF στην πιο ισχυρή κονσόλα SNES, το παιχνίδι συνεχίζει να έχει, αρκετές οπτικές ομοιότητες (όπως το μέγεθος των χαρακτήρων, ο χάρτης του κόσμου) με τα προηγούμενα παιχνίδια του NES. Σε αντίθεση με το πέμπτο και έκτο παιχνίδι παραμένει περισσότερο σαν ένα αρκετά βελτιωμένο οπτικά, ακουστικά κτλ παιχνίδι της NES γενιάς παρά ένα της SNES γενιάς.

Η Αμερικάνικη έκδοση, την οποία είχα παίξει και εγώ πριν κάποια χρόνια, είχε περισσότερες αλλαγές σε σχέση με την Ιαπωνική πέρα το ονόματος. Πολλά στοιχεία αφαιρέθηκαν ή λογοκρίθηκαν λόγω αναφορών σε θρησκευτικά θέματα, σεξουαλικό περιεχόμενο ή θάνατο. Κάποιες παρασκηνιακές πληροφορίες για μερικούς χαρακτήρες παραλήφθηκαν και το παιχνίδι ως το σύνολό του έγινε αρκετά πιο εύκολο από την Ιαπωνική έκδοση. Αυτή η πιο εύκολη έκδοση του παιχνιδιού, ξανά κυκλοφόρησε και στην Ιαπωνία ως «Final Fantasy IV easytype»

Πέρα των εκδόσεων το συγκεκριμένο παιχνίδι παραμένει ένα από τα πιο σοβαρά της σειράς, έχοντας καθόλου λίγους θανάτους χαρακτήρων στην ιστορία του. Η ιστορία ξεκινά καθώς ο πρωταγωνιστής ο Cecil γυρνώντας από μια αποστολή, αμφισβητεί τις προθέσεις του βασιλιά του Baron που εκτελεί. Όταν εκφράζει την αντίρρησή του στον βασιλιά του καθαιρείται από το αξίωμά του και του ανατίθεται μια ακόμη αποστολή κατά την οποία αποφασίζει να σταματήσει το βασίλειο του Baron στο να μαζέψει όλους τους κρυστάλλους...

Ακολουθώντας την γνωστή της τακτική η Square (Square Enix αργότερα) μετέφερε το Final Fantasy IV, επαναφέροντας αρχική δυσκολία, αφαιρώντας την λογοκρισία και προσθέτοντας διάφορες οπτικές, μεταφραστικές και τεχνικές βελτιώσεις, σε άλλες άλλες κονσόλες όπως το Playstation, WonderSwan Color, Gameboy Advance ως και το τελευταίο τρισδιάστατο remake στο Nintendo DS. Επίσης πρόσφατα κυκλοφόρησε και μια συνέχεια του για τα κινητά τηλέφωνα στην Ιαπωνία, με τον τίτλο «Final Fantasy IV the After: 月の帰還».

Η GBA έκδοση, βασίστηκε πάνω σε αυτήν του WonderSwan Color με επιπρόσθετες οπτικές βελτιώσεις ώστε να φτάσει ακόμη περισσότερο στο επίπεδο της SNES έκδοσης. Όπως έγινε και σε όλες τις επανεκδόσεις για το GBA, έχουν προστεθεί διάφορα μικρά έξτρα όπως bestiary και δύο επιπλέον μπουντρούμια με πολύ δυσκολότερους εχθρούς αλλά και πολύ δυνατά όπλα και πανοπλίες ως ανταμοιβή.

Οι αρχικές Ιαπωνικές και Αμερικάνικες εκδόσεις του παιχνιδιού είχαν αρκετά bug, τα περισσότερα από τα οποία ευτυχώς διορθώθηκαν στην Ευρωπαϊκή έκδοση (να και ένα παράδειγμα που μερικές φορές έχουμε καλύτερη μεταχείρισή, θα μπορούσε να πει κανείς). Ακόμη και έτσι η GBA έκδοση του Final Fantasy IV συνεχίζει να έχει κάποια μικροπροβλήματα. Προσωπικά με ενοχλεί ιδιαίτερα η μη δυνατότητα απομνημόνευσης του κέρσορα στην τελευταία θέση που ήταν. Η επιλογή για αυτό υπάρχει στο παιχνίδι αλλά για κάποιο περίεργο λόγο λειτουργεί μόνο στο κεντρικό μενού του παιχνιδιού και όχι στα μενού με τα ξόρκια και τις επιθέσεις στις μάχες όπου θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο. Έτσι κάθε φορά θα πρέπει ο παίκτης να ψάχνει ένα συγκεκριμένο ξόρκι. Μια και αυτή η προσθήκη υπήρχε ήδη στις μεταφορές του Final Fantasy I&II και Final Fantasy III σε GBA και DS αντίστοιχα είναι λίγο περίεργο που λείπει εδώ.

Ως σύνολο όμως, το παιχνίδι εξακολουθεί να είναι απολαυστικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Περισσότερο για εμένα που για πρώτη φορά μετά την SNES έκδοση το παίζω με την βελτιωμένη μετάφραση. Για όποιον δεν το έχει ξανά παίξει, και θα προτιμούσε κάτι πιο κοντά στα σημερινά στάνταρ θα πρότεινα περισσότερο το DS remake, που εκτός από τρισδιάστατα γραφικά, φωνητικούς διαλόγους και FMV, έχει και περισσότερο υλικό το οποίο είχε σχεδιαστεί να μπει στο παιχνίδι αλλά τελικά αφαιρέθηκε από την πρώτη έκδοσή του στο SNES και χρησιμοποιείται τώρα για πρώτη φορά!