"Bleh! You people make me sick! You sound like lines from a self-help book!"

Το μοναδικό μειονέκτημα που μπορώ να σκεφτώ για το Final Fantasy VI είναι πως μετά από αυτό ακολούθησε το VII. Η όχι πάντα άδικη, αλλά πολλές φορές υπερβολική, μανία κάποιων ατόμων με το Final Fantay VII αδικεί πάντα τα υπόλοιπα αδέρφια του και μεταξύ αυτών ίσως αυτό που αδικείται περισσότερο όντας στην σκιά του VII είναι το Final Fantasy VI.

Σε τέτοιο βαθμό που αυτή η αδικία επεκτείνεται ακόμη και στους κακούς των παιχνιδιών. Σίγουρα ο Sephiroth έχει καθιερωθεί ως ο «απόλυτος κακός». Ακόμη και, αν όχι μαμμόθρεφτος, έχει τουλάχιστον κάποιο οιδιπόδειο σύμπλεγμα με την Jenova, εμφανίζεται αρκετά θηλυπρεπής και στην τελική όντας και ο ίδιος σχεδόν θύμα γίνεται λίγο πολύπλοκη η ιστορία του...

Ο αντίστοιχος «κακός» του Final Fantasy VI, είναι ο Kefka Pallazo. Ένα κακός με «τα όλα του» που δυστυχώς δεν είχε την καλύτερη τύχη με τα μίντια και έχει μείνει σχεδόν στην αφάνεια.... Ο Kefka είναι ένα τρανό παράδειγμα του κακού που με σκληρή δουλειά και υπομονή ανεβαίνει στην κλίμακα της... «κακοσύνης»(;) και από ένα απλό τσιράκι (ή κλόουν καλύτερα) του αυτοκράτορα φτάνει στην κορυφή! Αυτό ισχύει και στις δυνάμεις του μέσα στο παιχνίδι, μια και αρχικά φαίνεται να μην είναι τόσο δυνατός, κατά την διάρκεια αποκτά όλο και περισσότερες δυνάμεις. Ο χαρακτήρας του όμως παραμένει πάντα σταθερός. Ο Kefka είναι αδίστακτος, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ανθρώπινη ζωή, δεν έχει πρόβλημα να αποδεκατίσει ολόκληρες πόλεις για να πετύχει τον στόχο του, ίσα-ίσα, φαίνεται να απολαμβάνει τον πόνο των άλλων. Είναι ίσως ο χαρακτηριστικός «ψυχάκιας» ή τρελός κακός.

Κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει όμως σε αντίθεση με τους περισσότερους κακούς είναι πως όχι μόνο θέλησε να αποκτήσει «θεϊκές» δυνάμεις αλλά το κατάφερε κιόλας. Σχεδόν σε ολόκληρο το δεύτερο μισό του παιχνιδιού ο Kefka είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου, αποκτώντας μάλιστα και φανατικούς ακολούθους που δημιουργούν μέχρι και αίρεση για αυτόν. Και αντίθετα με τους περισσότερους κακούς που εκπλήσσονται μην πιστεύοντας πως οι «καλοί» θα φτάσουν μέχρι το τελευταίο τους κρησφύγετο, ο Kefka όχι μόνο το περίμενε, αλλά χρησιμοποίησε τον χρόνο που είχε περιμένοντας για να φτιάξει και λόγο!

Γενικά αντίθετα με το συνηθισμένο τύπο των κακών που τους θέλει να είναι σκοτεινοί, σιωπηλοί και μυστηριώδεις ο Kefka είναι φανταχτερός, φωνακλάς και οξύθυμος, αρκετές φορές μάλιστα και γελοίος θα μπορούσε να πει κάνεις. Κάτι που δεν είναι τόσο αταίριαστο με το ντύσιμό του που θυμίζει γελωτοποιό...

Το σατανικό του γέλιο πάντως έχει σίγουρα αφήσει το στίγμα του στην 16μπιτη εποχή....