FFVII: Ένας πραγματικός ήρωας κάνει τα πάντα για να πετύχει τον στόχο του

Ένα ιδιαίτερα αστείο κομμάτι, σχετικά στην αρχή ακόμη του παιχνιδιού όπου ο Cloud για να βρει την Tifa αναγκάζεται να γίνει drug-queen! Φυσικά όλο αυτό είναι η φαεινή ιδέα της Aerith.... (οι κακές παρέες που λένε)

Έτσι αφού βρει τον ράφτη για το φόρεμα, αντιμετωπίσει παραφουσκωμένους μπρατσαράδες για την περούκα, βοηθήσει μια τύπισσα με διάρροια για την κολόνια,  μπει σε οίκο ανοχής για τα εσώρουχα και το μέικ-απ καταφέρνει να έχει την απόλυτη μεταμόρφωση που όχι μόνο ξεγελά τους πάντες και τον επιτρέπει να βρει την Tifa αλλά αργότερα τον κάνει και την επιλογή του νταβατζή του γκέτο για μια τετ-α-τετ επίδειξη γραμματοσήμων!

Final Fantasy VII: The beginning

Μετά από 6 παιχνίδια, έφτασε η ώρα να παίξω και αυτό που έμελλε να γίνει το παιχνίδι ορόσημο για την σειρά Final Fantasy, το Final Fantasy VII.

Το συγκεκριμένο έφερε πάρα πολλές αλλαγές και σίγουρα έχει αφήσει το στίγμα του στην ιστορία όχι μόνο των παιχνιδιών της σειράς αλλά και γενικά των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Με την κυκλοφορία του το 1997 για το Playstation ήταν ένα από τα πρώτα 3D RPG, το πρώτο Final Fantasy που έκανε την μετάβαση από τα 2D γραφικά στα 3D, το παιχνίδι που πήρε τα σκήπτρα της κυριαρχίας της Nintendo πάνω στα Final Fantasy και RPG γενικά με το SNES και τα μετέφερε στην Sony και το Playstation, το παιχνίδι που άνοιξε τα RPG σε πολύ περισσότερο κόσμο από ότι πριν, όντας μάλιστα το πρώτο RPG που έπαιξαν αρκετά άτομα που ασχολούνται πλέον με το είδος και, τέλος, ήταν το RPG που αγοράστηκε με τρελούς ρυθμούς κρατώντας την κορυφή στις πωλήσεις για μεγάλο διάστημα ως που κάποια στιγμή όμως του έφαγαν την πρωτιά τα Pokémon στο Gameboy.... (pika-pika....)

Ένα χρόνο αργότερα, το 1998 υπήρξε και μεταφορά του στα PC από την EIDOS, κάτι που δείχνει ακόμη περισσότερο την επιτυχία που είχε και το άνοιγμα που έφερε στην σειρά. Επίσης, αρκετά χρόνια αργότερα, το 2009 κυκλοφόρησε και για το Playstation Network.

Η ιστορία ξεκινάει σχετικά απλά με πρωταγωνιστή τον Cloud Strife, πρώην μέλος των SOLDIER, μιας εκλεκτής ομάδας στρατιωτών, που πλέον εργάζεται ως μισθοφόρος για την επαναστατική οργάνωση Avalance που έχει σκοπό να σταματήσει την Shinra από το να ξεζουμίζει την ζωή του πλανήτη. Τα πράγματα περιπλέκονται όμως πάρα πολύ κατά την διάρκεια του παιχνιδιού όπου το παρελθόν του Cloud αποκαλύπτεται εντελώς διαφορετικό από όλα αυτά που θυμάται (ή δεν θυμάται) και επίσης έρχεται στην επιφάνεια ο Sephiroth που έκτοτε έχει μείνει στην ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών ως ο «απόλυτος κακός» με μια συγκεκριμένη σκηνή να έχει μείνει για πάντα χαραγμένη στο αθώο μυαλό των παιχτών του παιχνιδιού.

Αν και ίσως δεν έχει γεράσει τόσο καλά όσο κάποια άλλα παιχνίδια, στην εποχή του είχε φέρει τα πάνω κάτω. Όχι αποκλειστικά για την χρήση των 3D γραφικών αλλά λόγω μιας άλλης καινοτομίας που έγινε ο κανόνας στα Final Fantasy της 32 Bit γενιάς. Η χρήση των GC βίντεο σκηνών και των 3D γραφικών δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά ο κανόνας εκείνη την εποχή. Αλλά η χρήση όμως και των δύο μαζί ώστε να δένουν τα 3D μοντέλα πάνω στο GC βίντεο ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Αυτή η τεχνική βέβαια ήταν σχετικά καινούργια ακόμη και τελειοποιήθηκε αργότερα με τα επόμενα παιχνίδια. Παρόλα αυτά η αίσθηση της μετάβασης από τα in-game γραφικά στα GC βίντεο ήταν μια εντελώς καινούργια εμπειρία που ανέβαζε το όλο σύνολο του παιχνιδιού αρκετά.

Ως εδώ καλά, πριν όμως αρχίσουν τα hate mails να πω πως το Final Fantasy VII δεν ήταν ούτε το πρώτο μου RPG ούτε το αγαπημένο μου, όπως είναι η περίπτωση σε αρκετά άτομα εκεί έξω. Δεν λέω, σίγουρα είναι ένα σημαντικό παιχνίδι που έφερε πολλές καινοτομίες και όπως φαίνεται και με το σχετικά πρόσφατο compilation project της Squenix, μένει ακόμη και σήμερα ζεστό στις καρδιές (και πορτοφόλια ίσως) των φανς.

Από τα πράγματα που δεν μου άρεσαν στο Final Fantasy VII (και δεν μιλάω για τώρα, ακόμη και όταν είχε βγει) ήταν το κάπως playmobil / lego στιλ που είχε στους χαρακτήρες του. Δεν λέω, ήταν ακόμη αρχή στον κόσμο των 3D γραφικών και μοντέλων αλλά εφόσον μπορούσαν στις μάχες να έχουν καλύτερα μοντέλα των χαρακτήρων γιατί δεν χρησιμοποίησαν τα ίδια και σε όλο το παιχνίδι; Στην τελική αν κάποιος παίξει το παιχνίδι από την αρχή ως το τέλος, ανάλογα που βρίσκεσαι υπάρχουν 2-3 διαφορετικά μοντέλα του ίδιου χαρακτήρα, άλλες φορές με περισσότερη λεπτομέρεια, άλλες φορές λιγότερη. Αυτές οι συνεχείς αλλαγές με ενοχλούσαν.

Ένα ακόμη που δεν μου άρεσε ήταν το σενάριο, το οποίο αν και βαθύ και ενδιαφέρον αρκετές φορές γίνονταν υπερβολικά πολύπλοκο. Πολλά ονόματα, πολλοί χαρακτήρες που μπλέξανε τα μπούτια τους και στην τελική αναρωτιέμαι αν και ο ίδιος ο σεναριογράφος καταλάβαινε τι γίνεται. Δεν θεωρώ πως μια ιστορία θα πρέπει να είναι τόσο περίπλοκη ώστε να μην καταλαβαίνει τα πάντα ο θεατής, για να θεωρείται καλή ιστορία. Δυστυχώς όμως όπως φαίνεται ήταν γενικά τάση της εποχής αυτό (βλέπε επίσης Neon Genesis Evangelion). Και όλες αυτές οι ασάφειες έφεραν τα fan wars στο προσκήνιο με τον καθένα να παραθέτει τις δικές του θεωρίες συνωμοσίας προσπαθώντας να καταρρίψει άλλες θεωρίες ως άκυρες.

Τέλος, γενικά το παιχνίδι προς το τέλος δίνει μια αίσθηση πως δεν είχε ολοκληρωθεί εντελώς με την κυκλοφορία του. Ναι, έχει να κάνει με την Aerith αλλά περισσότερα δεν λέω (spoiler). Δεν ξέρω κατά πόσο αρχικά είχαν άλλες βλέψεις ή αν έγινε αυτό το αμφίρροπο αποτέλεσμα επίτηδες. Σε κάθε περίπτωση θα προτιμούσα τουλάχιστον να ήταν κάπως πιο ξεκάθαρο!

Τέλος πάντων, αν και καθυστερημένα αυτό ήταν το κείμενο της εισαγωγής για το έβδομο Final Fantasy στον «μαραθώνιό» μου. Αναμένετε περισσότερα καθώς θα συνεχίζω το παιχνίδι.

Uncharted 2 glitch #2

Καθώς μάζευα τους θησαυρούς με κάποιον τρόπο κατάφερα να προκαλέσω ακόμη ένα glitch. Αυτήν την φορά καθώς ο Drake ήταν κρεμασμένος κατάφερε να παγιδευτεί στον αέρα. Νόμιζα πως δεν θα έβγαινα από εκεί χωρίς να σκοτωθώ έτσι αποπειράθηκα να τον ξεκάνω με μια χειροβομβίδα... (είχα σταματήσει το βίντεο σε αυτό το σημείο) Επέζησε όμως και τελικά ξεκόλλησε. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάλι να σκοτωθεί καθώς έπεσε κάτω και δεν πιάστηκε στα σίδερα στον τοίχο... (αυτό επίσης δεν το τράβηξα στο βίντεο)

Αναρτήσεις από την κατάψυξη: Zelda - Spirit Tracks

Μια και τα παράπονα αυξάνονται συνεχώς με τα παιχνίδια που εμφανίζονται μεν στο μπλοκ ως ενεργά αλλά στην πραγματικότητα δεν γίνεται να είναι έτσι, ξεκινάω με το ξεκαθάρισμα!!

Πρώτο στην σειρά είναι το The Legend of Zelda: Spirit Tracks, το δεύτερο φορητό Zelda για το DS που συνεχίζει την ιστορία του Phantom Hourglass, απλώς με μια 100ετή χρονική διαφορά... Ο μόνος χαρακτήρας που εμφανίζεται από το προηγούμενο παιχνίδι είναι ο Nico ο οποίος κάπως αργά παρατηρεί πως ο συγκάτοικος του, ο Link, μοιάζει ελαφρώς (σαν δύο σταγόνες νερό) με τον προηγούμενο Link! Αμ δε το όνομα που το πας, πρέπει να είναι πολύ διαδεδομένο, κάτι σαν το «Γιάννης» του Zelda Universe... Επίσης γίνονται αναφορές στην Tetra των προηγουμένων παιχνιδιών. Παρόλα αυτά το Spirit Tracks αποτελεί ένα αρκετά αυτόνομο παιχνίδι Zelda.

Αυτήν την φορά ο Link δεν καβαλάει άλογο, ούτε έχει πλοίο, τώρα ξεκινάει για περιπέτεια με τραίνο! Κάτι που αρχικά είναι κάπως ενδιαφέρον αλλά μετά από κάποιο διάστημα ενασχόλησης με το παιχνίδι καταντά λίγο ανιαρό... Μια και όλες οι διαδρομές είναι συγκεκριμένες και κάπως μακρόχρονες αφού το τραίνο μπορεί να κινηθεί μόνο όπου υπάρχουν ράγες. Αυτό κάπως διορθώνεται με την χρήση κάτι δαχτυλιδιών τηλεμεταφοράς (που μοιάζουν υπερβολικά με Stargates) που μικραίνουν τους χρόνους ταξιδιού, αλλά και πάλι όποιος είχε συνηθίσει με την ελευθερία κίνησης στον κόσμο των Zelda είτε με άλογο είτε με πλοίο στα αντίστοιχα παιχνίδια, ίσως νιώσει τώρα κάπως περιορισμένος με το τραίνο.

Η ιστορία ξεκινάει με το κλασικό «κάποιος έκλεψε την πριγκίπισσα, Link τρέχα να την σώσεις» αλλά με μια διαφορά. Αυτήν την φορά κλάπηκε μόνο το σώμα της Zelda. Και για πρώτη φορά ο Link είναι μαζί με την Zelda -έστω και μόνο ως πνεύμα- στις περιπέτειες του. Κάτι που μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, μια και η Zelda μπορεί να στοιχιώσει το σώμα συγκεκριμένων εχθρών και να το ελέγξει. Αυτό δίνει μια καινούργια διάσταση στον τρόπο που παίζονται τα dungeon και λύνονται οι γρίφοι. Με λίγα λόγια πρόκειται για το highlight του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Και λειτουργεί άψογα!

Το άντι-highlight για εμένα στο παιχνίδι ήταν το μουσικό όργανο (spirit flute). Από το «A link to the past» και έπειτα έχει καθιερωθεί να υπάρχει σε σχεδόν κάθε Zelda παιχνίδι ένα μουσικό όργανο. Σε αυτό το παιχνίδι έχουμε το «πνευματικό φλάουτο» (πολύ ινδιάνικο ακούγεται αυτό) που παίζεται φυσώντας στο μικρόφωνο του DS και κουνώντας το εικονικό φλάουτο στην οθόνη με το stylus. Δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις στο λεωφορείο ή στο τρένο παίζοντας με το φορητό σου DS... Εκτός αν θέλεις φυσικά να συγκεντρώσεις όλα τα βλέμματα πάνω σου. Τέλος πάντων, πέρα της περίεργης εικόνας που δημιουργεί κάνοντας το παίκτη να παίξει το φλάουτο, το πρόβλημα είναι πως είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Μπορεί απλώς εγώ να μην έχω καθόλου μουσικό ένστικτο και ρυθμό μέσα μου αλλά κάθε φορά που έπρεπε να παίξω αυτά τα καταραμένα φλάουτα μου έσπαγε τα νεύρα. Αρχικά ήταν σχετικά απλό αλλά αργότερα που τα «τραγούδια» γίνονταν πιο πολύπλοκα χρειαζόμουν πολύ υπομονή και αρκετές προσπάθειες για να τα παίξω επιτυχώς. Και το κερασάκι στην τούρτα; Μετά από την κλασική μεγάλη επική μάχη με τον τελευταίο κακό, αφού τον νικήσεις για να το αποτελειώσεις τι πρέπει να κάνεις; Ναι! Καλά το μαντέψατε! Πρέπει να παίξεις φλάουτο, αυτό κάνει ο κάθε μεγάλος ήρωας έτσι και αλλιώς...

Τελειώνοντάς το με το Spirit Tracks ασχολήθηκα λίγο μαζεύοντας τα λαγουδάκια, το έξτρα side quest αυτού του Zelda. Σταμάτησα όμως μετά από λίγο. Ίσως ξανά ασχοληθώ πάλι στο μέλλον, πιθανόν με ένα δεύτερο playthrough.

Μια φορά και έναν καιρό....

.... ήταν ο κυνηγός και η αρκούδα. Την ιστορία όμως την αποφασίζετε εσείς!

Μήπως να ανησυχώ που η πρώτη επιλογή που έκανα έβγαλε αυτό το αποτέλεσμα;

Μια πολύ έξυπνη και διαδραστική διαφήμιση από το tipp-ex. Απολαύστε κάνοντας κλικ στην εικόνα ή εδώ

ispace - Το κινητό που πήγε εκεί που δεν τόλμησε να πάει κανένα άλλο

Ή τελικά δεν είναι πλέον τόσο δύσκολο να στείλεις κάτι (σχεδόν) στο διάστημα. Εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει κανείς στις μέρες μας με υπάρχουσα και αρκετά διαδεδομένη τεχνολογία....


Homemade Spacecraft from Luke Geissbuhler on Vimeo.

Uncharted 2 glitch

Καθώς χτυπούσα με την riot ασπίδα μου τους κακούς τύπους, ξαφνικά έφαγα μια αδέσποτη μπουνιά και κατά κάποιο τρόπο γλίστρησα μέσα στο έδαφος, προκαλώντας το παραπάνω glitch. Δεν μπόρεσα να ξανά ανεβώ. Ο μόνος τρόπος να ξεκολλήσει ήταν να πέσω στο κενό........

Today I die ... or not!

http://www.ludomancy.com/games/today.php?lang=en

Ίσως να σας ενδιέφερε επίσης....

Από την κυκλοφορία του Wii είχα να δω κάτι παρόμοιο...

Oktoberfest

Κάθε χρόνο, τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη μέχρι αρχές Οκτώβρη λαμβάνει χώρα στο Μόναχο το Oktoberfest (= γιορτή του Οκτώβρη), επίσης γνωστό ως Wiesn (= λιβάδι, στα βαυαρέζικα) στους αυτόχθονες της πόλης. Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστό ως «η γιορτή της μπύρας». Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για την επέτειο του γλεντιού του γάμου του Λουδοβίκου του πρώτου με την πριγκίπισσα Τερέζα, κάτι που όμως λιγότερο ενδιαφέρει τα εκατομμύρια επισκεπτών που έρχονται από διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη μόνο και μόνο για απολαύσουν τα ποτήρια του ενός λίτρου με την ειδική μπύρα μεγαλύτερης περιεκτικότητας σε αλκοόλ που παράγουν οι ζυθοποιίες του Μονάχου ειδικά για αυτήν την περίοδο.

Την μπύρα κοιτάμε, ε;

Κάτι σαν την ΔΕΘ και την Θεσσαλονίκη, έχει καθιερωθεί στην αντίληψη των κατοίκων της πόλης πως ο καθένας πρέπει να πάει τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο. Στην πράξη όμως στους περισσότερους φαίνεται πως δεν αρκεί μια φορά μόνο. Οι επισκέπτες κατά το πλείστον ντύνονται με την παραδοσιακή βαυαρική ενδυμασία (βλέπε εικόνα) με τους τουρίστες συχνά να ψιλό μπερδεύουν το όλο πνεύμα του ντυσίματος και να συνδυάζουν τα δερμάτινα παντελονάκια με σαγιονάρες... Πάντως φέτος είδα αρκετούς να κυκλοφορούν και με σκοτσέζικο κιλτ. Τώρα αν ήταν πράγματι σκοτσέζοι ή πρόκειται για μα νέα τάση στην μόδα, δεν το γνωρίζω...

Μια και εδώ έχουμε «μοντέλα» με αυτά τα ρούχα, δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στην πραγματικότητα, όπου αυτοί που τα φοράνε είναι συνήθως πολύ πιο φαρδιοί... Εμ, η μπύρα κάνει κοιλιά!

Γενικά. εξωτερικά μοιάζει πολύ σαν Λούνα Παρκ, αλλά οι συγκεκριμένες ατραξιόν προσελκύουν μάλλον μόνου τους ιδιαίτερα νεότερους στην ηλικία. Μια και η αλήθεια είναι μία: όσοι πάνε εκεί το κάνουν για να γίνουν πίτα!

Μια και σε αυτό το «λιβάδι», αυστηρά μόνο οι ζυθοποιίες του Μονάχου, έχουν στήσει σκηνές μέσα στις οποίες σερβίρονται ψητά κοτόπουλα, μπρέτζελ, και μπύρα... πολύ μπύρα! Πάρα πολύ μπύρα! Επίσης όλα αυτά υπό την υπόκρουση ζωντανής μουσικής. Αυτές οι σκηνές συχνά γεμίζουν ήδη από νωρίς το μεσημέρι και δεν αδειάζουν μέχρι και το κλείσιμο, αργά το βράδυ.

Μέσα, εκτός αν έχεις «μέσο» (δηλαδή την εταιρία που δουλεύεις ή κάποιον άλλον που να έχει κλείσει τραπέζι) θα χρειαστείς πολύ τύχη ή υπομονή για να βρεις μια θέση ανάμεσα τα ιδιαίτερα απλά τραπεζοκαθίσματα πάγκους. Επίσης πάντα με το σινιάλο της μπάντας, που εμένα μου ακούγονταν σαν να λένε «Ambrosius» ενώ στην πραγματικότητα έλεγαν «a Prosit» (στα βαυαρικά, «στην υγειά μας»), όλοι σηκώνουν τα ποτήρια στον αέρα τσουγκράνε και πίνουν. Κάτι που γίνεται κατά επανάληψη σχεδόν κάθε τέταρτο... Ως αποτέλεσμα δεν αργούν να ανεβούν οι πρώτοι στα τραπέζια με τους ρυθμούς της μουσικής (κάτι μου θυμίζει αυτό...).

Τα αποτελέσματα της μπύρας πάντως δεν αργεί κανείς να τα δει. Μια οι πρώτοι που δεν είναι και ιδιαίτερα νηφάλιοι ξαποστάνουν στο γκαζόν του «λιβαδιού»...

 

Την εικόνα και την «ευωδία» που έχουν οι δρόμοι, το μετρό και οι σταθμοί του αυτήν την περίοδο θα προτιμήσω να μην την περιγράψω...