Αναρτήσεις από την κατάψυξη: Zelda - Spirit Tracks

Μια και τα παράπονα αυξάνονται συνεχώς με τα παιχνίδια που εμφανίζονται μεν στο μπλοκ ως ενεργά αλλά στην πραγματικότητα δεν γίνεται να είναι έτσι, ξεκινάω με το ξεκαθάρισμα!!

Πρώτο στην σειρά είναι το The Legend of Zelda: Spirit Tracks, το δεύτερο φορητό Zelda για το DS που συνεχίζει την ιστορία του Phantom Hourglass, απλώς με μια 100ετή χρονική διαφορά... Ο μόνος χαρακτήρας που εμφανίζεται από το προηγούμενο παιχνίδι είναι ο Nico ο οποίος κάπως αργά παρατηρεί πως ο συγκάτοικος του, ο Link, μοιάζει ελαφρώς (σαν δύο σταγόνες νερό) με τον προηγούμενο Link! Αμ δε το όνομα που το πας, πρέπει να είναι πολύ διαδεδομένο, κάτι σαν το «Γιάννης» του Zelda Universe... Επίσης γίνονται αναφορές στην Tetra των προηγουμένων παιχνιδιών. Παρόλα αυτά το Spirit Tracks αποτελεί ένα αρκετά αυτόνομο παιχνίδι Zelda.

Αυτήν την φορά ο Link δεν καβαλάει άλογο, ούτε έχει πλοίο, τώρα ξεκινάει για περιπέτεια με τραίνο! Κάτι που αρχικά είναι κάπως ενδιαφέρον αλλά μετά από κάποιο διάστημα ενασχόλησης με το παιχνίδι καταντά λίγο ανιαρό... Μια και όλες οι διαδρομές είναι συγκεκριμένες και κάπως μακρόχρονες αφού το τραίνο μπορεί να κινηθεί μόνο όπου υπάρχουν ράγες. Αυτό κάπως διορθώνεται με την χρήση κάτι δαχτυλιδιών τηλεμεταφοράς (που μοιάζουν υπερβολικά με Stargates) που μικραίνουν τους χρόνους ταξιδιού, αλλά και πάλι όποιος είχε συνηθίσει με την ελευθερία κίνησης στον κόσμο των Zelda είτε με άλογο είτε με πλοίο στα αντίστοιχα παιχνίδια, ίσως νιώσει τώρα κάπως περιορισμένος με το τραίνο.

Η ιστορία ξεκινάει με το κλασικό «κάποιος έκλεψε την πριγκίπισσα, Link τρέχα να την σώσεις» αλλά με μια διαφορά. Αυτήν την φορά κλάπηκε μόνο το σώμα της Zelda. Και για πρώτη φορά ο Link είναι μαζί με την Zelda -έστω και μόνο ως πνεύμα- στις περιπέτειες του. Κάτι που μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, μια και η Zelda μπορεί να στοιχιώσει το σώμα συγκεκριμένων εχθρών και να το ελέγξει. Αυτό δίνει μια καινούργια διάσταση στον τρόπο που παίζονται τα dungeon και λύνονται οι γρίφοι. Με λίγα λόγια πρόκειται για το highlight του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Και λειτουργεί άψογα!

Το άντι-highlight για εμένα στο παιχνίδι ήταν το μουσικό όργανο (spirit flute). Από το «A link to the past» και έπειτα έχει καθιερωθεί να υπάρχει σε σχεδόν κάθε Zelda παιχνίδι ένα μουσικό όργανο. Σε αυτό το παιχνίδι έχουμε το «πνευματικό φλάουτο» (πολύ ινδιάνικο ακούγεται αυτό) που παίζεται φυσώντας στο μικρόφωνο του DS και κουνώντας το εικονικό φλάουτο στην οθόνη με το stylus. Δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις στο λεωφορείο ή στο τρένο παίζοντας με το φορητό σου DS... Εκτός αν θέλεις φυσικά να συγκεντρώσεις όλα τα βλέμματα πάνω σου. Τέλος πάντων, πέρα της περίεργης εικόνας που δημιουργεί κάνοντας το παίκτη να παίξει το φλάουτο, το πρόβλημα είναι πως είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Μπορεί απλώς εγώ να μην έχω καθόλου μουσικό ένστικτο και ρυθμό μέσα μου αλλά κάθε φορά που έπρεπε να παίξω αυτά τα καταραμένα φλάουτα μου έσπαγε τα νεύρα. Αρχικά ήταν σχετικά απλό αλλά αργότερα που τα «τραγούδια» γίνονταν πιο πολύπλοκα χρειαζόμουν πολύ υπομονή και αρκετές προσπάθειες για να τα παίξω επιτυχώς. Και το κερασάκι στην τούρτα; Μετά από την κλασική μεγάλη επική μάχη με τον τελευταίο κακό, αφού τον νικήσεις για να το αποτελειώσεις τι πρέπει να κάνεις; Ναι! Καλά το μαντέψατε! Πρέπει να παίξεις φλάουτο, αυτό κάνει ο κάθε μεγάλος ήρωας έτσι και αλλιώς...

Τελειώνοντάς το με το Spirit Tracks ασχολήθηκα λίγο μαζεύοντας τα λαγουδάκια, το έξτρα side quest αυτού του Zelda. Σταμάτησα όμως μετά από λίγο. Ίσως ξανά ασχοληθώ πάλι στο μέλλον, πιθανόν με ένα δεύτερο playthrough.