Oktoberfest

Κάθε χρόνο, τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη μέχρι αρχές Οκτώβρη λαμβάνει χώρα στο Μόναχο το Oktoberfest (= γιορτή του Οκτώβρη), επίσης γνωστό ως Wiesn (= λιβάδι, στα βαυαρέζικα) στους αυτόχθονες της πόλης. Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστό ως «η γιορτή της μπύρας». Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για την επέτειο του γλεντιού του γάμου του Λουδοβίκου του πρώτου με την πριγκίπισσα Τερέζα, κάτι που όμως λιγότερο ενδιαφέρει τα εκατομμύρια επισκεπτών που έρχονται από διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη μόνο και μόνο για απολαύσουν τα ποτήρια του ενός λίτρου με την ειδική μπύρα μεγαλύτερης περιεκτικότητας σε αλκοόλ που παράγουν οι ζυθοποιίες του Μονάχου ειδικά για αυτήν την περίοδο.

Την μπύρα κοιτάμε, ε;

Κάτι σαν την ΔΕΘ και την Θεσσαλονίκη, έχει καθιερωθεί στην αντίληψη των κατοίκων της πόλης πως ο καθένας πρέπει να πάει τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο. Στην πράξη όμως στους περισσότερους φαίνεται πως δεν αρκεί μια φορά μόνο. Οι επισκέπτες κατά το πλείστον ντύνονται με την παραδοσιακή βαυαρική ενδυμασία (βλέπε εικόνα) με τους τουρίστες συχνά να ψιλό μπερδεύουν το όλο πνεύμα του ντυσίματος και να συνδυάζουν τα δερμάτινα παντελονάκια με σαγιονάρες... Πάντως φέτος είδα αρκετούς να κυκλοφορούν και με σκοτσέζικο κιλτ. Τώρα αν ήταν πράγματι σκοτσέζοι ή πρόκειται για μα νέα τάση στην μόδα, δεν το γνωρίζω...

Μια και εδώ έχουμε «μοντέλα» με αυτά τα ρούχα, δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στην πραγματικότητα, όπου αυτοί που τα φοράνε είναι συνήθως πολύ πιο φαρδιοί... Εμ, η μπύρα κάνει κοιλιά!

Γενικά. εξωτερικά μοιάζει πολύ σαν Λούνα Παρκ, αλλά οι συγκεκριμένες ατραξιόν προσελκύουν μάλλον μόνου τους ιδιαίτερα νεότερους στην ηλικία. Μια και η αλήθεια είναι μία: όσοι πάνε εκεί το κάνουν για να γίνουν πίτα!

Μια και σε αυτό το «λιβάδι», αυστηρά μόνο οι ζυθοποιίες του Μονάχου, έχουν στήσει σκηνές μέσα στις οποίες σερβίρονται ψητά κοτόπουλα, μπρέτζελ, και μπύρα... πολύ μπύρα! Πάρα πολύ μπύρα! Επίσης όλα αυτά υπό την υπόκρουση ζωντανής μουσικής. Αυτές οι σκηνές συχνά γεμίζουν ήδη από νωρίς το μεσημέρι και δεν αδειάζουν μέχρι και το κλείσιμο, αργά το βράδυ.

Μέσα, εκτός αν έχεις «μέσο» (δηλαδή την εταιρία που δουλεύεις ή κάποιον άλλον που να έχει κλείσει τραπέζι) θα χρειαστείς πολύ τύχη ή υπομονή για να βρεις μια θέση ανάμεσα τα ιδιαίτερα απλά τραπεζοκαθίσματα πάγκους. Επίσης πάντα με το σινιάλο της μπάντας, που εμένα μου ακούγονταν σαν να λένε «Ambrosius» ενώ στην πραγματικότητα έλεγαν «a Prosit» (στα βαυαρικά, «στην υγειά μας»), όλοι σηκώνουν τα ποτήρια στον αέρα τσουγκράνε και πίνουν. Κάτι που γίνεται κατά επανάληψη σχεδόν κάθε τέταρτο... Ως αποτέλεσμα δεν αργούν να ανεβούν οι πρώτοι στα τραπέζια με τους ρυθμούς της μουσικής (κάτι μου θυμίζει αυτό...).

Τα αποτελέσματα της μπύρας πάντως δεν αργεί κανείς να τα δει. Μια οι πρώτοι που δεν είναι και ιδιαίτερα νηφάλιοι ξαποστάνουν στο γκαζόν του «λιβαδιού»...

 

Την εικόνα και την «ευωδία» που έχουν οι δρόμοι, το μετρό και οι σταθμοί του αυτήν την περίοδο θα προτιμήσω να μην την περιγράψω...