Final Fantasy VII: The beginning

Μετά από 6 παιχνίδια, έφτασε η ώρα να παίξω και αυτό που έμελλε να γίνει το παιχνίδι ορόσημο για την σειρά Final Fantasy, το Final Fantasy VII.

Το συγκεκριμένο έφερε πάρα πολλές αλλαγές και σίγουρα έχει αφήσει το στίγμα του στην ιστορία όχι μόνο των παιχνιδιών της σειράς αλλά και γενικά των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Με την κυκλοφορία του το 1997 για το Playstation ήταν ένα από τα πρώτα 3D RPG, το πρώτο Final Fantasy που έκανε την μετάβαση από τα 2D γραφικά στα 3D, το παιχνίδι που πήρε τα σκήπτρα της κυριαρχίας της Nintendo πάνω στα Final Fantasy και RPG γενικά με το SNES και τα μετέφερε στην Sony και το Playstation, το παιχνίδι που άνοιξε τα RPG σε πολύ περισσότερο κόσμο από ότι πριν, όντας μάλιστα το πρώτο RPG που έπαιξαν αρκετά άτομα που ασχολούνται πλέον με το είδος και, τέλος, ήταν το RPG που αγοράστηκε με τρελούς ρυθμούς κρατώντας την κορυφή στις πωλήσεις για μεγάλο διάστημα ως που κάποια στιγμή όμως του έφαγαν την πρωτιά τα Pokémon στο Gameboy.... (pika-pika....)

Ένα χρόνο αργότερα, το 1998 υπήρξε και μεταφορά του στα PC από την EIDOS, κάτι που δείχνει ακόμη περισσότερο την επιτυχία που είχε και το άνοιγμα που έφερε στην σειρά. Επίσης, αρκετά χρόνια αργότερα, το 2009 κυκλοφόρησε και για το Playstation Network.

Η ιστορία ξεκινάει σχετικά απλά με πρωταγωνιστή τον Cloud Strife, πρώην μέλος των SOLDIER, μιας εκλεκτής ομάδας στρατιωτών, που πλέον εργάζεται ως μισθοφόρος για την επαναστατική οργάνωση Avalance που έχει σκοπό να σταματήσει την Shinra από το να ξεζουμίζει την ζωή του πλανήτη. Τα πράγματα περιπλέκονται όμως πάρα πολύ κατά την διάρκεια του παιχνιδιού όπου το παρελθόν του Cloud αποκαλύπτεται εντελώς διαφορετικό από όλα αυτά που θυμάται (ή δεν θυμάται) και επίσης έρχεται στην επιφάνεια ο Sephiroth που έκτοτε έχει μείνει στην ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών ως ο «απόλυτος κακός» με μια συγκεκριμένη σκηνή να έχει μείνει για πάντα χαραγμένη στο αθώο μυαλό των παιχτών του παιχνιδιού.

Αν και ίσως δεν έχει γεράσει τόσο καλά όσο κάποια άλλα παιχνίδια, στην εποχή του είχε φέρει τα πάνω κάτω. Όχι αποκλειστικά για την χρήση των 3D γραφικών αλλά λόγω μιας άλλης καινοτομίας που έγινε ο κανόνας στα Final Fantasy της 32 Bit γενιάς. Η χρήση των GC βίντεο σκηνών και των 3D γραφικών δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά ο κανόνας εκείνη την εποχή. Αλλά η χρήση όμως και των δύο μαζί ώστε να δένουν τα 3D μοντέλα πάνω στο GC βίντεο ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Αυτή η τεχνική βέβαια ήταν σχετικά καινούργια ακόμη και τελειοποιήθηκε αργότερα με τα επόμενα παιχνίδια. Παρόλα αυτά η αίσθηση της μετάβασης από τα in-game γραφικά στα GC βίντεο ήταν μια εντελώς καινούργια εμπειρία που ανέβαζε το όλο σύνολο του παιχνιδιού αρκετά.

Ως εδώ καλά, πριν όμως αρχίσουν τα hate mails να πω πως το Final Fantasy VII δεν ήταν ούτε το πρώτο μου RPG ούτε το αγαπημένο μου, όπως είναι η περίπτωση σε αρκετά άτομα εκεί έξω. Δεν λέω, σίγουρα είναι ένα σημαντικό παιχνίδι που έφερε πολλές καινοτομίες και όπως φαίνεται και με το σχετικά πρόσφατο compilation project της Squenix, μένει ακόμη και σήμερα ζεστό στις καρδιές (και πορτοφόλια ίσως) των φανς.

Από τα πράγματα που δεν μου άρεσαν στο Final Fantasy VII (και δεν μιλάω για τώρα, ακόμη και όταν είχε βγει) ήταν το κάπως playmobil / lego στιλ που είχε στους χαρακτήρες του. Δεν λέω, ήταν ακόμη αρχή στον κόσμο των 3D γραφικών και μοντέλων αλλά εφόσον μπορούσαν στις μάχες να έχουν καλύτερα μοντέλα των χαρακτήρων γιατί δεν χρησιμοποίησαν τα ίδια και σε όλο το παιχνίδι; Στην τελική αν κάποιος παίξει το παιχνίδι από την αρχή ως το τέλος, ανάλογα που βρίσκεσαι υπάρχουν 2-3 διαφορετικά μοντέλα του ίδιου χαρακτήρα, άλλες φορές με περισσότερη λεπτομέρεια, άλλες φορές λιγότερη. Αυτές οι συνεχείς αλλαγές με ενοχλούσαν.

Ένα ακόμη που δεν μου άρεσε ήταν το σενάριο, το οποίο αν και βαθύ και ενδιαφέρον αρκετές φορές γίνονταν υπερβολικά πολύπλοκο. Πολλά ονόματα, πολλοί χαρακτήρες που μπλέξανε τα μπούτια τους και στην τελική αναρωτιέμαι αν και ο ίδιος ο σεναριογράφος καταλάβαινε τι γίνεται. Δεν θεωρώ πως μια ιστορία θα πρέπει να είναι τόσο περίπλοκη ώστε να μην καταλαβαίνει τα πάντα ο θεατής, για να θεωρείται καλή ιστορία. Δυστυχώς όμως όπως φαίνεται ήταν γενικά τάση της εποχής αυτό (βλέπε επίσης Neon Genesis Evangelion). Και όλες αυτές οι ασάφειες έφεραν τα fan wars στο προσκήνιο με τον καθένα να παραθέτει τις δικές του θεωρίες συνωμοσίας προσπαθώντας να καταρρίψει άλλες θεωρίες ως άκυρες.

Τέλος, γενικά το παιχνίδι προς το τέλος δίνει μια αίσθηση πως δεν είχε ολοκληρωθεί εντελώς με την κυκλοφορία του. Ναι, έχει να κάνει με την Aerith αλλά περισσότερα δεν λέω (spoiler). Δεν ξέρω κατά πόσο αρχικά είχαν άλλες βλέψεις ή αν έγινε αυτό το αμφίρροπο αποτέλεσμα επίτηδες. Σε κάθε περίπτωση θα προτιμούσα τουλάχιστον να ήταν κάπως πιο ξεκάθαρο!

Τέλος πάντων, αν και καθυστερημένα αυτό ήταν το κείμενο της εισαγωγής για το έβδομο Final Fantasy στον «μαραθώνιό» μου. Αναμένετε περισσότερα καθώς θα συνεχίζω το παιχνίδι.