Αγαπητέ μου Άι-Βασίλη...

Utada Hikaru Single Collection Vol. 2

Μετά από αρκετό καιρό αδράνειας η αγαπημένη μου jpop τραγουδίστρια, η Utada Hikaru επιστρέφει με ένα τελευταίο άλμπουμ πριν αποσυρθεί από την σκηνή για ξεκούραση. Αν και το κυρίως μέρος είναι η συλλογή από τα πιο πρόσφατα και επιτυχημένα της single, υπάρχει και ένα δεύτερο CD το οποίο περιέχει πέντε καινούργια τραγούδια! Όχι και άσχημα!

Την ίδια στιγμή βρήκα ενδιαφέρον πως η ίδια η Utada Hikaru παροτρύνει τους φαν της να μην αγοράσουν έναν δεύτερο άλμπουμ (Utada the best) που κυκλοφόρησε την ίδια χρονική περίοδο με το Single Collection Vo. 2 και περιλαμβάνει μια συλλογή από τα τραγούδια που κυκλοφόρησε στα αγγλικά στην δύση. Σύμφωνα με την ίδια:

The release of "Utada the best" is entirely against my will. I wish that my fans won't have to buy it. There's no new material in it.

Έτσι για να μάθουν οι παλιό εταιρίες να βγάζουν CD μόνο για το κέρδος!!!

Όποιος θέλει να πάρει μια γεύση από το Single Collection Vol. 2 μπορεί να το κάνει εδώ

Sega Toylets

Μετά το Dreamcast, την απόσυρση της Sega και την επικέντρωση της μόνο στο gaming software, πολλοί είναι αυτοί που εύχονται και αναμένουν κάθε μέρα την επιστροφή της πάλαι μεγάλης αντιπάλου της Nintendo στον χώρο του hardware. Μερικές φορές όμως πράγματι ισχύει αυτό που λένε πως «πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι».

Γιατί η Sega επιστρέφει αλλά το θέμα είναι πως; Η απάντηση στο βίντεο που ακολουθεί:



Έτσι, μπορεί το Wiimote να ήταν η αρχή, το XBOX Kinetic και το PlayStation Move να προχωράνε το όλο θέμα ένα βήμα παραπάνω, αλλά η Sega κάνει την μεγάλη επανάσταση στην διαδραστικότητα των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Με μοναδική προϋπόθεση να είσαι άρρεν το φύλλο και ίσως να έχεις πιει δύο-τρεις μπύρες πριν, με το ειδικό ουρητήριο με ανιχνευτή πίεσης της Sega το μόνο «joy-stick» που πλέον χρειάζεται, το έχεις ήδη, και το παιχνίδι μπορεί να αρχίσει!


Περισσότερα εδώ:
http://www.engadget.com/2010/12/17/sega-toylets-lets-you-game-with-your-boy-bits/

The Humble Indie Bundle #2 [Ανανέωση]

Τέτοιες κινήσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες!



Πέντε παιχνίδια, χωρίς DRM, για Windows, Mac και Linux και η τιμή; Όσο θεωρεί ο αγοραστής πως αξίζουν. Μετά την επιτυχία του «πληρώνεις όσο θέλεις» του πρώτου bundle η προσφορά συνεχίζεται και φέτος με το δεύτερο. Επίσης να σημειωθεί πως μέρος των εσόδων πάνε και σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς.

Από τα παιχνίδια ξεχωρίζουν το Machinarium και το Braid, που νομίζω είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι θα προβούν στην αγορά του πακέτου. Πρόσφατα έγινε μάλιστα και δυνατό να συνδεθεί η αγορά του πακέτου και με το steam κάνοντας τα παιχνίδια και σε αυτήν την πλατφόρμα προσβάσιμα. Μια κίνηση που μακάρι να ακολουθούσαν και οι μεγάλες εταιρίες οικιακών κονσολών μια και μερικά από αυτά έχουν κυκλοφορήσει σε xbox live, PSN, Wii Ware... Ίσως του χρόνου με το «The Humble Indie Bundle #3»;

Η προσφορά ισχύει για 4 μέρες ακόμη, οπότε όσοι ενδιαφέρονται ας τρέξουν να προλάβουν!

http://www.humblebundle.com/ 

Ανανέωση!
Όσοι είχαν κάνει ήδη την αγορά του bundle, χθες είχαν μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη, μια και τους δωρίστηκε επιπλέον το περσινό bundle που περιείχε έξι παιχνίδια! Για όσους δεν έκαναν ακόμη την αγορά, υπάρχει ακόμη η ευκαιρία να αποκτήσουν και τα δύο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πληρώσουν τουλάχιστον όσο ο μέσος όρος (αυτήν την στιγμή βρίσκεται στα 7,59$). Σε κάθε περίπτωση όποιος δεν ενδιαφέρεται για το περσινό bundle μπορεί να αγοράσει μόνο το φετινό σε ότι τιμή θέλει.  

Έχω Linux που να πάρει!!!

Όσο περισσότερο μπορεί κάποιοι noobs να τρομάζουν βλέποντας τέτοιες προκλητικές διαφημίσεις να βρίσκουν στο σύστημά τους το ένα spyware και worm μετά το άλλο τόσο πιο άκυρες φαίνονται αυτές όταν δεν χρησιμοποιείς καν windows...

Και επιμένει και από πάνω! Όταν πάτησα «Ακύρωση», έβγαλε αυτό...

Go Go Mario!

25 χρόνια και συνεχίζει....

(...να κλοτσάει γερανούς;)

Αναρτήσεις από την κατάψυξη: Rabbids Go Home

Ξεκίνησαν ως «κομπάρσοι» στο Rayman Raving Rabbids αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ για να κερδίσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο βγάζοντας, την άλλοτε μασκότ της Ubisoft, τον Rayman στο περιθώριο. Με ήδη τέσσερα παιχνίδια να έχουν κυκλοφορήσει και με τον πέμπτο να βρίσκεται στα «σκαριά» δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία πως για κάποιον λόγο αυτά τα τρελά λαγουδάκια πουλάνε καλά για την Ubisoft.

Ξεφεύγοντας από το κλασικό στυλ της συλλογής mini game από όπου ξεκίνησε η σειρά, το Rabbids Go Home πειραματίζεται μια μια διαφορετική συνταγή αναμιγνύοντας adventure, racing και platoform στοιχεία.

Αυτήν την φορά, για κάποιον λόγο, τα λαγουδάκια έχουν την φαεινή ιδέα να πάνε στο φεγγάρι. Για να το καταφέρουν αυτό αποφασίζουν να μαζέψουν όσο περισσότερα αντικείμενα μπορούν για να δημιουργήσουν έναν «βουνό» από μπάζα που θα φτάσει μέχρι το φεγγάρι. Έτσι, ο παίκτης ξεκινά ελέγχοντας δυο λαγουδάκια που τρέχουν με έναν καρότσι του σούπερ μάρκετ σε κάθε πίστα μαζεύοντας ότι βρουν μπροστά τους. Στην διαδρομή μέχρι το τέλος κάθε πίστας όπου βρίσκεται ένα ιδιαίτερα μεγάλο αντικείμενο το οποίο έχουν βάλει στο μάτι, υπάρχουν φυσικά και κάποια εμπόδια: ένας μπόγιας, κάποιο σημείο που απαιτεί platforming, ή κάποιος μικρός γρίφος που πρέπει να λυθεί ώστε να σπάει η μονοτονία του «τρεξίματος».

Το αποτέλεσμα αυτής της μείξης δεν είναι καθόλου άσχημο. Με το συνηθισμένο χιούμορ που διακατέχουν τα λαγουδάκια γίνεται ένα ευχάριστο παιχνίδι με απλό και εύκολο χειρισμό που ο καθένας μπορεί να παίξει άνετα.

Όλα καλά ως εδώ αλλά, μετά από τέσσερις-πέντε πίστες το παιχνίδι γίνεται κάπως ανιαρό και επαναλαμβανόμενο... Πέρα από την κάπως αυξημένη δυσκολία δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Αφήνοντας για τον παίχτη τον μόνο λόγο για να συνεχίσει να είναι η όποια του περιέργεια για το τι θα γίνει στην απλοϊκή ιστορία που αναφέρθηκα παραπάνω.

Ως ιδέα το παιχνίδι ξεκινά σίγουρα καλά μόνο που στην συνέχεια η αρχική καλή ιδέα δεν αρκεί. Το παιχνίδι θα έπρεπε είτε να είναι λίγο πιο μικρό στην διάρκειά του ή -καλύτερα- να είχε εμπλουτιστεί με διαφορετικά θέματα στις πίστες ή και επιπλέον στοιχεία ώστε να μην γίνεται βαρετό προς το τέλος του. Για replay valute το δελεάζει κρατώντας το σκορ από τα αντικείμενα που μάζεψε ο παίχτης σε κάθε πίστα, δίνοντας την δυνατότητα να τις ξανά παίξει για να τα μαζέψει όλα. Κάτι που χρειάζεται μάλλον για το ξεκλείδωμα μιας επιπλέον πίστας μετά τον τερματισμό. Αλλά εφόσον το ενδιαφέρον μετά το πρώτο γέλιο έχει στερέψει αναρωτιέμαι κατά το πόσο αξίζει να ασχοληθεί κανείς για ακόμη μια φορά (και να σκεφτείτε πως έχω κακό όνομα στην πιάτσα για τον ολοκληρωτισμό μου στα παιχνίδια...).

Πέρα του βασικού παιχνιδιού το όλο πακέτο προσφέρει επίσης ένα ειδικό κανάλι που μπορεί να εγκατασταθεί στο Wii. Σε αυτό το κανάλι ο παίκτης μπορεί να δημιουργήσει το δικό λαγουδάκι. Επιπλέον η Ubisoft σε τακτά χρονικά διαστήματα δίνει κάποιο θέμα πάνω στο οποίο ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει ένα λαγουδάκι και να το στείλει για να λάβει μέρος στον διαγωνισμό. Οι νικητές ψηφίζονται επίσης από το κανάλι, κάτι σαν το αντίστοιχο με τα Mii της Nintendo.

Ως σύνολο, για εμένα είναι σίγουρα ένα ευχάριστο παιχνίδι για να ασχοληθεί κανείς αλλά σίγουρα όχι κάποιο που θα αξίζει να ξανά παιχτεί μετά τους τίτλους τέλους. Ή θα το φάει η σκόνη ή θα πάρει σειρά για ebay...

Αναρτήσεις από την κατάψυξη: Zack & Wiki

Με την ευκαιρία του ξεκαθαρίσματος των παιχνιδιών που έχουν γίνει «αιώνια» στην λίστα τελείωσα τις τελευταίες μέρες και το Zack & Wiki: Quest for Barbaros' Treasure. Ένα σχετικά από τα πρώτα παιχνίδια για το Wii που προφανώς θα μείνει στην ιστορία ως ακόμη ένα ποιοτικό παιχνίδι της Capcom που δυστυχώς δεν κατάφερε να γίνει εμπορική επιτυχία.

Το παιχνίδι μας φέρνει στον ρόλο του Zack, ενός ανερχόμενου πειρατή που με την βοήθεια της Wiki, προσπαθεί να βρει τον θρυλικό θησαυρό του Barbaros. Από gameplay μεριά, έχουμε ένα point & click adventure αν και όμως με την χρήση του Wiimote δεν περιορίζεται ο παίκτης μόνο στο να δείχνει και να κάνει κλικ στην οθόνη. Σχεδόν όλες οι κινήσεις μέσα στο παιχνίδι εξομοιώνονται, οπότε ανάλογα τι γρίφο θα χρειαστεί ο παίκτης να λύσει, θα πρέπει και αντίστοιχα να ταρακουνήσει, χτυπήσει, κουδουνίσει, κόψει, ρίξει, κρεμάσει κτλ κτλ με το Wiimote. Η αναγνώριση των κινήσεων είναι σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο και τα πάντα λειτουργούν όπως αναμένεται.

Οι γρίφοι του παιχνιδιού ξεκινούν σχετικά απλά, αλλά κατά την διάρκεια η δυσκολία ανεβαίνει ως το αποκορύφωμα στην τελευταία πίστα. Αρκετές φορές δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να λυθεί ο γρίφος και ο παίκτης ανταμείβεται ανάλογα το πόσο έξυπνα ή γρήγορα τον έλυσε με ειδικούς πόντους που ονομάζονται HirameQ ή HQ εν συντομία, στο παιχνίδι. Τα γραφικά τα βρήκα πολύ ικανοποιητικά και συμπαθητικά, οπτικά μου φαίνεται ακόμη ως ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του Wii, λόγω της απλότητας του anime στυλ γραφικών που χρησιμοποιεί και της ζωντάνιας που δίνουν χωρίς να φαίνονται επίπεδα σαν καρτούν.

Γενικά θα έλεγα πως είναι ακόμη ένα κρυφό διαμάντι της Capcom, που δυστυχώς ίσως λόγω του είδους του ή την δυσκολίας δεν είχε και την ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό. Σε όποιον του αρέσουν οι γρίφοι το συνιστώ πάντως ανεπιφύλακτα.

Την πρώτη φορά που ασχολήθηκα το είχα απλώς τερματίσει, αυτήν την φορά  το τελείωσα 100% μαζεύοντας και όλους τους κρυμμένους θησαυρούς που υπάρχουν στις πίστες του παιχνιδιού. Τα στατιστικά μου είναι:

Και επίσης κάτι καινούργιο. Σε όποιον ενδιαφέρει μπορεί να κατεβάσει και το save μου! Από εδώ.

The future is now...?

Το τελευταίο διάστημα η 3D διασκέδαση γίνεται όλο και περισσότερο καθημερινότητα. Ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Η τεχνολογία υπήρχε μεν εδώ και αρκετό διάστημα, αλλά οι ταινίες περιορίζονταν μόνο σε μισάωρα ντοκιμαντέρ και «demo» ταινίες μικρού μεγέθους. Τώρα όμως, σχεδόν όλες οι ταινίες δράσης που κυκλοφορούν εμφανίζονται και σε 3D στους κινηματογράφους. Οι 3D τηλεοράσεις και ταινίες είναι επίσης γεγονός και η πρώτη 3D κονσόλα, το 3DS της Nintendo αναμένεται για τον επόμενο χρόνο. Κάτι που σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες εταιρίες με τον έναν ή άλλον τρόμο.

Με όλα αυτά να ανακαλύπτονται μόλις πρόσφατα από το ευρύ κοινό, είναι εύλογο να φανταστεί κανείς πως το μυαλό δεν πάει στο «επόμενο βήμα».... Τι υπάρχει όμως πέρα της 3D εμπειρίας; Κάτι ακόμη πιο ζωντανό: ένα ολόγραμμα! Σίγουρα, είμαστε σχετικά εξοικειωμένοι με τον όρο και την σχετική θεματολογία μέσα από ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας. Αλλά, πότε σκεφτήκαμε τελευταία φορά το πόσο εφαρμόσιμο είναι κάτι τέτοιο σήμερα, με την υπάρχουσα τεχνολογία;

Από ότι φαίνεται όλα γίνονται με το ανάλογο χρηματικό τίμημα και λίγη «τρέλα» ή διαφορετική κουλτούρα όπως κυριαρχεί στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Μια και το θεωρό απίθανο στην δύση να δημιουργηθεί κάποιο ψηφιακό ποπ είδωλο που θα καταφέρει ξεκινώντας την καριέρα του από απλώς μια μασκότ ενός software παραγωγής μουσικής και τραγουδιών να καταλήξει να κερδίσει τόσο φανατικό κοινό ώστε να δίνει συναυλίες για αυτό.

Ναι είναι γεγονός! Στην Ιαπωνία υπάρχει κόσμος που μεταξύ άλλων, πηγαίνει σε συναυλίες όχι μόνο για να ακούσει την ηλεκτρονική φωνή της Hatsune Miku αλλά και για να δει το ολόγραμμα της να χορεύει και να τραγουδά στην σκηνή με όλο το anime-look της μεγαλείο... Και εφόσον μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, ένα βίντεο ίσως είναι χίλιες και μία....



Το όλο υπόβαθρο σχετικά με την κουλτούρα και τα περίεργα που συμβαίνουν στην Ιαπωνία δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, (συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια) αλλά για κάποιον λόγο βλέποντας το κοινό της συναυλίας να είναι τόσο ενθουσιασμένο με ένα ψηφιακό είδωλο το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Sharon Apple...

Στο Macross Plus, υπήρχε ακριβώς μια τέτοια περσόνα αλλά εκεί η ιστορία δεν είχε ιδιαίτερα καλό τέλος. Μια και μόλις η ψηφιακή Sharon Apple απέκτησε νοημοσύνη και συναίσθηση της ύπαρξής της ψιλό φρίκαρε και πήρε τον έλεγχο ενός τεράστιου πολεμικού σκάφους και εκατοντάδων άλλων ηλεκτρονικών συσκευών στην γη, προκαλώντας χάος!

Λέτε; Το τραγούδι της Miku παραπάνω, έχει πάντως πολύ ύποπτο τίτλο....

Πηγή:
http://singularityhub.com/2010/10/20/this-rocking-lead-singer-is-a-3d-hologram-video/

The gamer!

Έχω ψιλό γίνει fanboy!

Αποκτήστε το δικό σας εδώ

Scott Pilgrim vs. the world

Συνήθως όταν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι γίνεται ταινία, τις περισσότερες φορές έχουμε μια πατάτα και στην καλύτερη περίπτωση έχουμε κάτι το μέτριο... Τι γίνεται όμως όταν έχουμε ένα κόμικ που είναι βασισμένο στο όλο cult των ηλεκτρονικών παιχνίδιων, και έπειτα μια ταινία βασισμένη σε αυτό το κόμικ; Ένα έπος, επικής επικότητας! Ή με άλλα λόγια την ταινία Scott Pilgrim vs. the world.

Η ιστορία απλή, ο Scott είναι ένας ψιλό «looser ροκάς with no life» σε παρατεταμένη μετά-χυλοπητική περίοδο ανάρρωσης που βγαίνει ραντεβού μια μια χαριτωμένη schoolgirl κινεζούλα χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Αλλά εκεί που δεν το περιμένει, μπαίνει στην ζωή του η Ramona Flowers που το κλέβει την καρδιά. Αλλά ο δρόμος για να κερδίσει την Ramona δεν είναι εύκολος μια και καραδοκούν οι εφτά (όχι νάνοι) σατανικοί πρώην του οποίους θα πρέπει να νικήσει σε μάχες μέχρι τελικής πτώσεως. Και έτσι ξεκινά ένα υπερθέαμα που δεν θα αφήσει κανέναν gamer ασυγκίνητο... (εξαίρεση ίσως αυτούς που παίζουν WoW :P)

Ως ιδέα θυμίζει αρκετά την anime σειρά Lucky ☆ Star. Έχει αρκετές αναφορές σε γνωστά ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά χρησιμοποιεί πάρα πολλά κλισέ από γενικά όλη την βιομηχανία. Τα εφέ δένουν εκπληκτικά καλά με την ταινία και τους ηθοποιούς. Με λίγα λόγια... Δεν περιγράφεται! Τρέξτε να το δείτε, κατά προτίμηση στον κινηματογράφο, το αξίζει!!!

FFVII: Ένας πραγματικός ήρωας κάνει τα πάντα για να πετύχει τον στόχο του

Ένα ιδιαίτερα αστείο κομμάτι, σχετικά στην αρχή ακόμη του παιχνιδιού όπου ο Cloud για να βρει την Tifa αναγκάζεται να γίνει drug-queen! Φυσικά όλο αυτό είναι η φαεινή ιδέα της Aerith.... (οι κακές παρέες που λένε)

Έτσι αφού βρει τον ράφτη για το φόρεμα, αντιμετωπίσει παραφουσκωμένους μπρατσαράδες για την περούκα, βοηθήσει μια τύπισσα με διάρροια για την κολόνια,  μπει σε οίκο ανοχής για τα εσώρουχα και το μέικ-απ καταφέρνει να έχει την απόλυτη μεταμόρφωση που όχι μόνο ξεγελά τους πάντες και τον επιτρέπει να βρει την Tifa αλλά αργότερα τον κάνει και την επιλογή του νταβατζή του γκέτο για μια τετ-α-τετ επίδειξη γραμματοσήμων!

Final Fantasy VII: The beginning

Μετά από 6 παιχνίδια, έφτασε η ώρα να παίξω και αυτό που έμελλε να γίνει το παιχνίδι ορόσημο για την σειρά Final Fantasy, το Final Fantasy VII.

Το συγκεκριμένο έφερε πάρα πολλές αλλαγές και σίγουρα έχει αφήσει το στίγμα του στην ιστορία όχι μόνο των παιχνιδιών της σειράς αλλά και γενικά των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Με την κυκλοφορία του το 1997 για το Playstation ήταν ένα από τα πρώτα 3D RPG, το πρώτο Final Fantasy που έκανε την μετάβαση από τα 2D γραφικά στα 3D, το παιχνίδι που πήρε τα σκήπτρα της κυριαρχίας της Nintendo πάνω στα Final Fantasy και RPG γενικά με το SNES και τα μετέφερε στην Sony και το Playstation, το παιχνίδι που άνοιξε τα RPG σε πολύ περισσότερο κόσμο από ότι πριν, όντας μάλιστα το πρώτο RPG που έπαιξαν αρκετά άτομα που ασχολούνται πλέον με το είδος και, τέλος, ήταν το RPG που αγοράστηκε με τρελούς ρυθμούς κρατώντας την κορυφή στις πωλήσεις για μεγάλο διάστημα ως που κάποια στιγμή όμως του έφαγαν την πρωτιά τα Pokémon στο Gameboy.... (pika-pika....)

Ένα χρόνο αργότερα, το 1998 υπήρξε και μεταφορά του στα PC από την EIDOS, κάτι που δείχνει ακόμη περισσότερο την επιτυχία που είχε και το άνοιγμα που έφερε στην σειρά. Επίσης, αρκετά χρόνια αργότερα, το 2009 κυκλοφόρησε και για το Playstation Network.

Η ιστορία ξεκινάει σχετικά απλά με πρωταγωνιστή τον Cloud Strife, πρώην μέλος των SOLDIER, μιας εκλεκτής ομάδας στρατιωτών, που πλέον εργάζεται ως μισθοφόρος για την επαναστατική οργάνωση Avalance που έχει σκοπό να σταματήσει την Shinra από το να ξεζουμίζει την ζωή του πλανήτη. Τα πράγματα περιπλέκονται όμως πάρα πολύ κατά την διάρκεια του παιχνιδιού όπου το παρελθόν του Cloud αποκαλύπτεται εντελώς διαφορετικό από όλα αυτά που θυμάται (ή δεν θυμάται) και επίσης έρχεται στην επιφάνεια ο Sephiroth που έκτοτε έχει μείνει στην ιστορία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών ως ο «απόλυτος κακός» με μια συγκεκριμένη σκηνή να έχει μείνει για πάντα χαραγμένη στο αθώο μυαλό των παιχτών του παιχνιδιού.

Αν και ίσως δεν έχει γεράσει τόσο καλά όσο κάποια άλλα παιχνίδια, στην εποχή του είχε φέρει τα πάνω κάτω. Όχι αποκλειστικά για την χρήση των 3D γραφικών αλλά λόγω μιας άλλης καινοτομίας που έγινε ο κανόνας στα Final Fantasy της 32 Bit γενιάς. Η χρήση των GC βίντεο σκηνών και των 3D γραφικών δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά ο κανόνας εκείνη την εποχή. Αλλά η χρήση όμως και των δύο μαζί ώστε να δένουν τα 3D μοντέλα πάνω στο GC βίντεο ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Αυτή η τεχνική βέβαια ήταν σχετικά καινούργια ακόμη και τελειοποιήθηκε αργότερα με τα επόμενα παιχνίδια. Παρόλα αυτά η αίσθηση της μετάβασης από τα in-game γραφικά στα GC βίντεο ήταν μια εντελώς καινούργια εμπειρία που ανέβαζε το όλο σύνολο του παιχνιδιού αρκετά.

Ως εδώ καλά, πριν όμως αρχίσουν τα hate mails να πω πως το Final Fantasy VII δεν ήταν ούτε το πρώτο μου RPG ούτε το αγαπημένο μου, όπως είναι η περίπτωση σε αρκετά άτομα εκεί έξω. Δεν λέω, σίγουρα είναι ένα σημαντικό παιχνίδι που έφερε πολλές καινοτομίες και όπως φαίνεται και με το σχετικά πρόσφατο compilation project της Squenix, μένει ακόμη και σήμερα ζεστό στις καρδιές (και πορτοφόλια ίσως) των φανς.

Από τα πράγματα που δεν μου άρεσαν στο Final Fantasy VII (και δεν μιλάω για τώρα, ακόμη και όταν είχε βγει) ήταν το κάπως playmobil / lego στιλ που είχε στους χαρακτήρες του. Δεν λέω, ήταν ακόμη αρχή στον κόσμο των 3D γραφικών και μοντέλων αλλά εφόσον μπορούσαν στις μάχες να έχουν καλύτερα μοντέλα των χαρακτήρων γιατί δεν χρησιμοποίησαν τα ίδια και σε όλο το παιχνίδι; Στην τελική αν κάποιος παίξει το παιχνίδι από την αρχή ως το τέλος, ανάλογα που βρίσκεσαι υπάρχουν 2-3 διαφορετικά μοντέλα του ίδιου χαρακτήρα, άλλες φορές με περισσότερη λεπτομέρεια, άλλες φορές λιγότερη. Αυτές οι συνεχείς αλλαγές με ενοχλούσαν.

Ένα ακόμη που δεν μου άρεσε ήταν το σενάριο, το οποίο αν και βαθύ και ενδιαφέρον αρκετές φορές γίνονταν υπερβολικά πολύπλοκο. Πολλά ονόματα, πολλοί χαρακτήρες που μπλέξανε τα μπούτια τους και στην τελική αναρωτιέμαι αν και ο ίδιος ο σεναριογράφος καταλάβαινε τι γίνεται. Δεν θεωρώ πως μια ιστορία θα πρέπει να είναι τόσο περίπλοκη ώστε να μην καταλαβαίνει τα πάντα ο θεατής, για να θεωρείται καλή ιστορία. Δυστυχώς όμως όπως φαίνεται ήταν γενικά τάση της εποχής αυτό (βλέπε επίσης Neon Genesis Evangelion). Και όλες αυτές οι ασάφειες έφεραν τα fan wars στο προσκήνιο με τον καθένα να παραθέτει τις δικές του θεωρίες συνωμοσίας προσπαθώντας να καταρρίψει άλλες θεωρίες ως άκυρες.

Τέλος, γενικά το παιχνίδι προς το τέλος δίνει μια αίσθηση πως δεν είχε ολοκληρωθεί εντελώς με την κυκλοφορία του. Ναι, έχει να κάνει με την Aerith αλλά περισσότερα δεν λέω (spoiler). Δεν ξέρω κατά πόσο αρχικά είχαν άλλες βλέψεις ή αν έγινε αυτό το αμφίρροπο αποτέλεσμα επίτηδες. Σε κάθε περίπτωση θα προτιμούσα τουλάχιστον να ήταν κάπως πιο ξεκάθαρο!

Τέλος πάντων, αν και καθυστερημένα αυτό ήταν το κείμενο της εισαγωγής για το έβδομο Final Fantasy στον «μαραθώνιό» μου. Αναμένετε περισσότερα καθώς θα συνεχίζω το παιχνίδι.

Uncharted 2 glitch #2

Καθώς μάζευα τους θησαυρούς με κάποιον τρόπο κατάφερα να προκαλέσω ακόμη ένα glitch. Αυτήν την φορά καθώς ο Drake ήταν κρεμασμένος κατάφερε να παγιδευτεί στον αέρα. Νόμιζα πως δεν θα έβγαινα από εκεί χωρίς να σκοτωθώ έτσι αποπειράθηκα να τον ξεκάνω με μια χειροβομβίδα... (είχα σταματήσει το βίντεο σε αυτό το σημείο) Επέζησε όμως και τελικά ξεκόλλησε. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάλι να σκοτωθεί καθώς έπεσε κάτω και δεν πιάστηκε στα σίδερα στον τοίχο... (αυτό επίσης δεν το τράβηξα στο βίντεο)

Αναρτήσεις από την κατάψυξη: Zelda - Spirit Tracks

Μια και τα παράπονα αυξάνονται συνεχώς με τα παιχνίδια που εμφανίζονται μεν στο μπλοκ ως ενεργά αλλά στην πραγματικότητα δεν γίνεται να είναι έτσι, ξεκινάω με το ξεκαθάρισμα!!

Πρώτο στην σειρά είναι το The Legend of Zelda: Spirit Tracks, το δεύτερο φορητό Zelda για το DS που συνεχίζει την ιστορία του Phantom Hourglass, απλώς με μια 100ετή χρονική διαφορά... Ο μόνος χαρακτήρας που εμφανίζεται από το προηγούμενο παιχνίδι είναι ο Nico ο οποίος κάπως αργά παρατηρεί πως ο συγκάτοικος του, ο Link, μοιάζει ελαφρώς (σαν δύο σταγόνες νερό) με τον προηγούμενο Link! Αμ δε το όνομα που το πας, πρέπει να είναι πολύ διαδεδομένο, κάτι σαν το «Γιάννης» του Zelda Universe... Επίσης γίνονται αναφορές στην Tetra των προηγουμένων παιχνιδιών. Παρόλα αυτά το Spirit Tracks αποτελεί ένα αρκετά αυτόνομο παιχνίδι Zelda.

Αυτήν την φορά ο Link δεν καβαλάει άλογο, ούτε έχει πλοίο, τώρα ξεκινάει για περιπέτεια με τραίνο! Κάτι που αρχικά είναι κάπως ενδιαφέρον αλλά μετά από κάποιο διάστημα ενασχόλησης με το παιχνίδι καταντά λίγο ανιαρό... Μια και όλες οι διαδρομές είναι συγκεκριμένες και κάπως μακρόχρονες αφού το τραίνο μπορεί να κινηθεί μόνο όπου υπάρχουν ράγες. Αυτό κάπως διορθώνεται με την χρήση κάτι δαχτυλιδιών τηλεμεταφοράς (που μοιάζουν υπερβολικά με Stargates) που μικραίνουν τους χρόνους ταξιδιού, αλλά και πάλι όποιος είχε συνηθίσει με την ελευθερία κίνησης στον κόσμο των Zelda είτε με άλογο είτε με πλοίο στα αντίστοιχα παιχνίδια, ίσως νιώσει τώρα κάπως περιορισμένος με το τραίνο.

Η ιστορία ξεκινάει με το κλασικό «κάποιος έκλεψε την πριγκίπισσα, Link τρέχα να την σώσεις» αλλά με μια διαφορά. Αυτήν την φορά κλάπηκε μόνο το σώμα της Zelda. Και για πρώτη φορά ο Link είναι μαζί με την Zelda -έστω και μόνο ως πνεύμα- στις περιπέτειες του. Κάτι που μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, μια και η Zelda μπορεί να στοιχιώσει το σώμα συγκεκριμένων εχθρών και να το ελέγξει. Αυτό δίνει μια καινούργια διάσταση στον τρόπο που παίζονται τα dungeon και λύνονται οι γρίφοι. Με λίγα λόγια πρόκειται για το highlight του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Και λειτουργεί άψογα!

Το άντι-highlight για εμένα στο παιχνίδι ήταν το μουσικό όργανο (spirit flute). Από το «A link to the past» και έπειτα έχει καθιερωθεί να υπάρχει σε σχεδόν κάθε Zelda παιχνίδι ένα μουσικό όργανο. Σε αυτό το παιχνίδι έχουμε το «πνευματικό φλάουτο» (πολύ ινδιάνικο ακούγεται αυτό) που παίζεται φυσώντας στο μικρόφωνο του DS και κουνώντας το εικονικό φλάουτο στην οθόνη με το stylus. Δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις στο λεωφορείο ή στο τρένο παίζοντας με το φορητό σου DS... Εκτός αν θέλεις φυσικά να συγκεντρώσεις όλα τα βλέμματα πάνω σου. Τέλος πάντων, πέρα της περίεργης εικόνας που δημιουργεί κάνοντας το παίκτη να παίξει το φλάουτο, το πρόβλημα είναι πως είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Μπορεί απλώς εγώ να μην έχω καθόλου μουσικό ένστικτο και ρυθμό μέσα μου αλλά κάθε φορά που έπρεπε να παίξω αυτά τα καταραμένα φλάουτα μου έσπαγε τα νεύρα. Αρχικά ήταν σχετικά απλό αλλά αργότερα που τα «τραγούδια» γίνονταν πιο πολύπλοκα χρειαζόμουν πολύ υπομονή και αρκετές προσπάθειες για να τα παίξω επιτυχώς. Και το κερασάκι στην τούρτα; Μετά από την κλασική μεγάλη επική μάχη με τον τελευταίο κακό, αφού τον νικήσεις για να το αποτελειώσεις τι πρέπει να κάνεις; Ναι! Καλά το μαντέψατε! Πρέπει να παίξεις φλάουτο, αυτό κάνει ο κάθε μεγάλος ήρωας έτσι και αλλιώς...

Τελειώνοντάς το με το Spirit Tracks ασχολήθηκα λίγο μαζεύοντας τα λαγουδάκια, το έξτρα side quest αυτού του Zelda. Σταμάτησα όμως μετά από λίγο. Ίσως ξανά ασχοληθώ πάλι στο μέλλον, πιθανόν με ένα δεύτερο playthrough.

Μια φορά και έναν καιρό....

.... ήταν ο κυνηγός και η αρκούδα. Την ιστορία όμως την αποφασίζετε εσείς!

Μήπως να ανησυχώ που η πρώτη επιλογή που έκανα έβγαλε αυτό το αποτέλεσμα;

Μια πολύ έξυπνη και διαδραστική διαφήμιση από το tipp-ex. Απολαύστε κάνοντας κλικ στην εικόνα ή εδώ

ispace - Το κινητό που πήγε εκεί που δεν τόλμησε να πάει κανένα άλλο

Ή τελικά δεν είναι πλέον τόσο δύσκολο να στείλεις κάτι (σχεδόν) στο διάστημα. Εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει κανείς στις μέρες μας με υπάρχουσα και αρκετά διαδεδομένη τεχνολογία....


Homemade Spacecraft from Luke Geissbuhler on Vimeo.

Uncharted 2 glitch

Καθώς χτυπούσα με την riot ασπίδα μου τους κακούς τύπους, ξαφνικά έφαγα μια αδέσποτη μπουνιά και κατά κάποιο τρόπο γλίστρησα μέσα στο έδαφος, προκαλώντας το παραπάνω glitch. Δεν μπόρεσα να ξανά ανεβώ. Ο μόνος τρόπος να ξεκολλήσει ήταν να πέσω στο κενό........

Today I die ... or not!

http://www.ludomancy.com/games/today.php?lang=en

Ίσως να σας ενδιέφερε επίσης....

Από την κυκλοφορία του Wii είχα να δω κάτι παρόμοιο...

Oktoberfest

Κάθε χρόνο, τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη μέχρι αρχές Οκτώβρη λαμβάνει χώρα στο Μόναχο το Oktoberfest (= γιορτή του Οκτώβρη), επίσης γνωστό ως Wiesn (= λιβάδι, στα βαυαρέζικα) στους αυτόχθονες της πόλης. Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστό ως «η γιορτή της μπύρας». Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για την επέτειο του γλεντιού του γάμου του Λουδοβίκου του πρώτου με την πριγκίπισσα Τερέζα, κάτι που όμως λιγότερο ενδιαφέρει τα εκατομμύρια επισκεπτών που έρχονται από διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη μόνο και μόνο για απολαύσουν τα ποτήρια του ενός λίτρου με την ειδική μπύρα μεγαλύτερης περιεκτικότητας σε αλκοόλ που παράγουν οι ζυθοποιίες του Μονάχου ειδικά για αυτήν την περίοδο.

Την μπύρα κοιτάμε, ε;

Κάτι σαν την ΔΕΘ και την Θεσσαλονίκη, έχει καθιερωθεί στην αντίληψη των κατοίκων της πόλης πως ο καθένας πρέπει να πάει τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο. Στην πράξη όμως στους περισσότερους φαίνεται πως δεν αρκεί μια φορά μόνο. Οι επισκέπτες κατά το πλείστον ντύνονται με την παραδοσιακή βαυαρική ενδυμασία (βλέπε εικόνα) με τους τουρίστες συχνά να ψιλό μπερδεύουν το όλο πνεύμα του ντυσίματος και να συνδυάζουν τα δερμάτινα παντελονάκια με σαγιονάρες... Πάντως φέτος είδα αρκετούς να κυκλοφορούν και με σκοτσέζικο κιλτ. Τώρα αν ήταν πράγματι σκοτσέζοι ή πρόκειται για μα νέα τάση στην μόδα, δεν το γνωρίζω...

Μια και εδώ έχουμε «μοντέλα» με αυτά τα ρούχα, δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στην πραγματικότητα, όπου αυτοί που τα φοράνε είναι συνήθως πολύ πιο φαρδιοί... Εμ, η μπύρα κάνει κοιλιά!

Γενικά. εξωτερικά μοιάζει πολύ σαν Λούνα Παρκ, αλλά οι συγκεκριμένες ατραξιόν προσελκύουν μάλλον μόνου τους ιδιαίτερα νεότερους στην ηλικία. Μια και η αλήθεια είναι μία: όσοι πάνε εκεί το κάνουν για να γίνουν πίτα!

Μια και σε αυτό το «λιβάδι», αυστηρά μόνο οι ζυθοποιίες του Μονάχου, έχουν στήσει σκηνές μέσα στις οποίες σερβίρονται ψητά κοτόπουλα, μπρέτζελ, και μπύρα... πολύ μπύρα! Πάρα πολύ μπύρα! Επίσης όλα αυτά υπό την υπόκρουση ζωντανής μουσικής. Αυτές οι σκηνές συχνά γεμίζουν ήδη από νωρίς το μεσημέρι και δεν αδειάζουν μέχρι και το κλείσιμο, αργά το βράδυ.

Μέσα, εκτός αν έχεις «μέσο» (δηλαδή την εταιρία που δουλεύεις ή κάποιον άλλον που να έχει κλείσει τραπέζι) θα χρειαστείς πολύ τύχη ή υπομονή για να βρεις μια θέση ανάμεσα τα ιδιαίτερα απλά τραπεζοκαθίσματα πάγκους. Επίσης πάντα με το σινιάλο της μπάντας, που εμένα μου ακούγονταν σαν να λένε «Ambrosius» ενώ στην πραγματικότητα έλεγαν «a Prosit» (στα βαυαρικά, «στην υγειά μας»), όλοι σηκώνουν τα ποτήρια στον αέρα τσουγκράνε και πίνουν. Κάτι που γίνεται κατά επανάληψη σχεδόν κάθε τέταρτο... Ως αποτέλεσμα δεν αργούν να ανεβούν οι πρώτοι στα τραπέζια με τους ρυθμούς της μουσικής (κάτι μου θυμίζει αυτό...).

Τα αποτελέσματα της μπύρας πάντως δεν αργεί κανείς να τα δει. Μια οι πρώτοι που δεν είναι και ιδιαίτερα νηφάλιοι ξαποστάνουν στο γκαζόν του «λιβαδιού»...

 

Την εικόνα και την «ευωδία» που έχουν οι δρόμοι, το μετρό και οι σταθμοί του αυτήν την περίοδο θα προτιμήσω να μην την περιγράψω...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της παρούσας γενιάς...

Πηγή: Kotaku

Μια, και εγώ ο ίδιος σίγουρα έχω μια τάση αποφυγής με τα σύγχρονα παιχνίδια, (σπάνια κάποιο καταφέρνει να μαγνητίσει το ενδιαφέρον μου και ακόμη και όταν γίνει αυτό δεν με ευχαριστούν τόσο όσο τα παιχνίδια της 16-Bit γενιάς) αναρωτιέμαι αν άραγε είναι αυτός ο λόγος; Με το ροζ πάντως δεν έχω κάποιο πρόβλημα!

Kingdom Hearts: Birth by Sleep

Έχοντας σχεδόν ολοκληρώσει το 1/3 του παιχνιδιού, νομίζω πως είναι ώρα να γράψω μερικά πράγματα για το παιχνίδι που ξανά έβγαλε το PSP από το ντουλάπι (!) και έχει την απόλυτη «gaming αφοσίωσή» μου αυτές τις μέρες (συγνώμη FFVII, θα πρέπει να περιμένεις :-P).

Μία από τις αναμενόμενες κυκλοφορίες του Σεπτέμβρη φέτος ήταν το επόμενο κομμάτι της σειράς Kingdom Hearts, που αυτήν την φορά μας πηγαίνει στον παρελθόν εξιστορώντας τα γεγονότα που έγιναν και οδήγησαν στην αρχή της περιπέτειας του Sora και των φίλων του στο πρώτο παιχνίδι. Το παιχνίδι χωρίζεται σε τρία μέρη με κάθε μέρος να διηγείται την ιστορία από την πλευρά του καθένα εκ των τριών χαρακτήρων του παιχνιδιού: Terra, Ventus και Aqua.

Γενικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος από το παιχνίδι. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα παρά τους πιασάρικους και σχεδόν κλισέ, πλέον, διαλόγους. Στο σύστημα μάχης έχει πέσει πολύ καλή δουλειά και γενικά το παιχνίδι παίζεται ευχάριστα. Αλλα.... για κάποιο λόγο πριν καλά-καλά ξεκινήσω στο παιχνίδι, ήδη με είχε εκνευρίσει! Και αυτό λόγω της «install data» επιλογής.

Η συγκεκριμένη επιλογή είναι προαιρετική μια και δεν απαιτείται για να «τρέξει» το παιχνίδι αλλά και χωρίς αυτήν οι χρόνοι φορτώματος από το UMD είναι υπερβολικά μεγάλοι! Οπότε, νομίζω πως γίνεται σχεδόν υποχρεωτικό να εγκαταστήσει ο παίκτης κάποια αρχεία στο memory stick του PSP.

 

Η ιδέα κάθε άλλο παρά κακή είναι αφού εκτός από τους μικρότερους χρόνους φορτώματος έχει ως αποτέλεσμα να ακούγεται λιγότερο και το (για εμένα τουλάχιστον) εκνευριστικό «γουργουρητό» του UMD. Πιθανόν να βοηθάει και σε επιμήκυνση της διάρκειας της μπαταρίας μια και το UMD drive, το οποίο απαιτεί αρκετή ενέργεια, δεν δουλεύει συνέχεια. Χωρίς πολύ σκέψη, το πρώτο πράγμα που έκανα αφού έβαλα το δισκάκι μέσα στο PSP ήταν να επιλέξω την εγκατάσταση. Η οποία πριν να αρχίσει, προτρέπει να συνδέσεις το PSP στο ρεύμα για να μην τελειώσει η μπαταρία κατά την διάρκειά της. Αλλά μια και η μπαταρία μου ήταν φαινομενικά γεμάτη (και οι 3 μπάρες γεμάτες), συνέχισα χωρίς να το συνδέσω στην πρίζα. Όλα φαίνονταν να είναι εντάξει, όμως με το που άρχισε η εγκατάσταση βγήκε αμέσως ένα μήνυμα σφάλματος πως δεν μπορεί να ολοκληρωθεί επειδή το επίπεδο της μπαταρία είναι χαμηλό!

Έτσι, αποφάσισα να παίξω πρώτα λίγο, μέχρι να τελειώσει η μπαταρία και μετά καθώς θα το φορτίζα θα ξανά δοκίμαζα με την εγκατάσταση. Εφόσον θα είναι στην πρίζα, σκέφτηκα, πως δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Στην πράξη όμως αποδείχτηκε το αντίθετο... Παρά την πρίζα το παιχνίδι πάλι δεν έκανε την εγκατάσταση, παραπονούμενο πως το επίπεδο της μπαταρίας είναι χαμηλό!! Μην έχοντας άλλη επιλογή, άφησα το PSP κλειστό να φορτίζει. Αργότερα όταν η φόρτιση είχε τελειώσει, το έβγαλα από την πρίζα, το άνοιξα και έκανα μια ακόμη προσπάθεια για την εγκατάσταση.... Αλλά και πάλι τζίφος.... Το γνωστό σφάλμα με την μπαταρία δεν άφηνε να τελειώσει η εγκατάσταση. Ή μάλλον, δεν την άφηνε καν να αρχίσει! Τελικά όπως αποδείχτηκε πρέπει και η μπαταρία να είναι γεμάτη αλλά και το PSP να είναι συνδεμένο στο ρεύμα.... Μόνο έτσι κατάφερα να κάνω την εγκατάσταση. Κάτι που βρίσκω ιδιαίτερα ανόητο και μη πρακτικό. Και η τσιγκουνιά της sony στο μήκος του καλωδίου δεν βοηθά τα πράγματα... Είναι τόσο κοντό (μόλις 1μ. / συγκριτικά το καλώδιο του DS είναι 2μ. και του κινητού μου 1,75μ) που σε αναγκάζει να πρέπει να καθίσεις υπερβολικά κοντά σε μια πρίζα και όχι αναπαυτικά στον καναπέ ή μια καρέκλα για να μπορείς να το χειριστείς / να παίξεις...

Αλλά εντάξει, ας μην είμαι παραπονιάρης. Την εγκατάσταση την κάνεις μόνο μια φορά και τελείωσε. Δεν είναι τόσο τραγικό που υπήρχαν κάποια μικρά προβλήματα με αυτήν... Αλλά(2).... Για κάποιον λόγο, παρά την εγκατάσταση το παιχνίδι δεν φαίνεται να φορτώνει καθόλου πιο γρήγορα... Το UMD ακούγεται το ίδιο συχνά όπως και πριν και οι χρόνοι φορτώματος παραμένουν πολύ μεγάλοι... Προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως είναι μόνο η ιδέα μου και το παιχνίδι σίγουρα φορτώνει έστω λίγο πιο γρήγορα, είχα ήδη παίξει μερικές ώρες ως που, στο μενού του παιχνιδιού ανακάλυψα ένα υπό-μενού που λέγονταν «config». Εκεί πέρα εκτός από τις κλασικές ρυθμίσεις για την κάμερα, χάρτες κτλ που υπάρχουν σχεδόν στα περισσότερα παιχνίδια, υπήρχαν και κάποιες επιλογές περισσότερο «τεχνικού τομέα». Μεταξύ άλλων υπάρχει η δυνατότητα να αυξηθεί ο αριθμός των χρωμάτων και η ταχύτητα του επεξεργαστή. Και μια ακόμη τρίτη επιλογή για το αν το παιχνίδι θα φορτώνει μόνο από το UMD ή αν θα χρησιμοποιεί επίσης και τα δεδομένα που εγκαταστάθηκαν... Μπίνγκο! Ενεργοποιώντας αυτήν την επιλογή έκανε το παιχνίδι πράγματι να φορτώνει πολύ πιο γρήγορα από ότι πριν και χωρίς να χρησιμοποιεί συνέχεια το UMD drive... Αλλά... ένα λεπτό! Γιατί αυτή η επιλογή είναι από default απενεργοποιημένη; Για τα χρώματα και την ταχύτητα της CPU είναι κατανοητό, μια και το ίδιο το παιχνίδι προειδοποιεί πως η ενεργοποίηση της πρώτης επιλογής μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και της δεύτερης έχει ως αποτέλεσμα να τελειώνει η μπαταρία πολύ πιο γρήγορα. Αλλά η τρίτη επιλογή γιατί να υπάρχει καν; Εφόσον ήδη στην start screen μπορεί ο παίκτης να επιλέξει να εγκαταστήσει το παιχνίδι, δεν είναι λογικό πως εφόσον κάνει την εγκατάσταση ΘΕΛΕΙ να την χρησιμοποιήσει για να φορτώνει το παιχνίδι πιο γρήγορα; Γιατί να πρέπει να μπει στον κόπο να ενεργοποιήσει την εγκατάσταση αφού την έχει κάνει ήδη; Και γιατί όταν τελείωσε η εγκατάσταση δεν υπήρχε κανένα μήνυμα που να πει στον παίκτη πως πρέπει να την ενεργοποιήσει από το μενού μέσα στο παιχνίδι; Πως θα ξέρει ο παίκτης καν, ότι υπάρχει αυτή η επιλογή στο συγκεκριμένο υπό μενού; Και μην μου πει κανένας για manual, μια και αμφιβάλω πως το πρώτο πράγμα που θα κάνει κάποιος όταν πάρει ένα παιχνίδι που θέλει παίξει στα χέρια του, είναι να καθίσει και να διαβάσει αναλυτικά τις οδηγίες...

Sorry, squenix, αλλά σε αυτήν την περίπτωση μιλάμε για ένα μεγάλο fail...

ΥΓ.: Επίσης, για ποιον λόγο τα δύο πρώτα μέρη της τελευταίας μάχης του Terra είναι εξευτελιστικά εύκολα ενώ το τρίτο εξευτελιστικά δύσκολο; Give me a break Squenix....

Εργαζόμενο κορίτσι: Aeris

Το πρωί πουλάει λουλούδια και το βράδυ... WTF?!

Και φυσικά ο Cloud σε μια τέτοια προσφορά δεν χρειάζεται καν να απαντήσει. Ορθώνει αυτόματα το ανάστημά του για να προστατέψει την Aeris. Κάτι που μου θυμίζει αυτό:

Σκέφτεσαι με το λάθος κεφάλι
Άσχετα για το τι μπορεί να κατηγορείται ή το πόσο μυστηριώδης είναι η προέλευσή της, ο ήρωας πάντα θα είναι έτοιμος να πολεμήσει μέχρι θανάτου για οποιοδήποτε κορίτσι γνώρισε μόλις 3 δευτερόλεπτα πριν.

#3 από The Grand List of Console RPG Clichés

xxxHOLiC (kei & shunmuki)

Μετά την πρώτη σαιζόν του xxxHOLiC ακολουθεί η συνέχεια (kei) με 13 επεισόδια. Η σειρά αρχίζει να παίρνει από εδώ μια κάπως διαφορετική τροπή. Πέρα τον κόσμο των παραφυσικών φαινομένων που παρουσιάστηκε ήδη, πλέον έχουμε την βύθιση και σε έναν ονειρικό κόσμο. Πλέον ο Watanuki βιώνει καταστάσεις και συναντά άτομα μέσα στα όνειρά του, που όπως φαίνεται δεν είναι απλώς όνειρα όπως συνήθως με το αποτέλεσμα αρκετές φορές να γίνεται ιδιαίτερα ασαφής η διαφορά μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Με μικρότερο αριθμό επεισοδίων, η δεύτερη σαιζόν δεν παρουσιάζει πολλούς καινούργιους χαρακτήρες, παρόλα αυτά κοινά την όλη ιστορία περισσότερο μια και δεν ασχολείται με «άσχετους» περιστασιακούς πελάτες του μαγαζιού μέσα σε αυτοτελή επεισόδια όπως η πρώτη σαιζόν αλλά επικεντρώνεται σε χαρακτήρες και ιστορίες που εξελίσσονται αργά σε περισσότερα επεισόδια επηρεάζοντας όμως άμεσα τον πρωταγωνιστή ο οποίος και αλλάζει αρκετά και αυτό ήδη από το πρώτο επεισόδιο! Η Kohane είναι ένας από τους καινούργιους χαρακτήρες που θα επηρεάσει τον χαρακτήρα του Watanuki και θα αποτελέσει το βασικό θέμα για αρκετά επεισόδια. Επίσης το πέπλο μυστηρίου γύρω από την πολύ αγαπημένη Himawari-chan του Watanuki πέφτει, αποκαλύπτοντας τραγική της «δύναμη».

Τέλος αν και όχι τόσο έντονες επιτέλους επιστρέφουν οι αναφορές στο Tsubasa Chronicles, που είχαν κοπεί εντελώς από την πρώτη σαιζόν, λόγω των διαφορετικών στούντιο που είχαν αναλάβει τις σειρές. Το όλο πακέτο είναι σίγουρα ακόμη πιο δυνατό και ενδιαφέρον από την πρώτη σαιζόν. Το μόνο κακό είναι πως τελειώνει μετά από 13 επεισόδια.....

... αλλά, υπάρχει και συνέχεια! Μια και η σειρά συνεχίζει με τα δύο OVA υπό τον τίτλο, xxxHOLiC 春夢記 (shunmuki = χρονικό ανοιξιάτικων ονείρων). 

Φτιαγμένα αναφορικά με τα ανάλογα OVA του Tsubasa Chronicles, τα OVA συνδέονται μεταξύ τους σαν δύο κομμάτια του ίδιου παζλ. Για το xxxHOLiC όπως δηλώνει και ο τίτλος, η θεματική με την μείξη ονείρων και πραγματικότητας είναι στα πάνω της και κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος. Επίσης το cross over με το Tsubasa Chronicles είναι στο μεγαλύτερο βαθμό που έχει βρεθεί ποτέ στην σειρά και φτάνει στα επίπεδα του manga. Τα OVA πλέον επικεντρώνονται στον Watanuki, που πλέον από απλώς παρατηρητής γίνεται πλέον ο κεντρικός άξονας των γεγονότων που συμβαίνουν, όχι μόνο στο άμεσο περιβάλλον του αλλά και πολύ μακριά, σε διαφορετικούς κόσμους...

Η όλη δυναμική που αναπτύχθηκε στο xxxHOLiC, πλέον βρίσκεται σε αποκορύφωση με τον Watanuki και την ίδια την ύπαρξή του, που φαίνεται πως κρύβει πολλά μυστικά, να βρίσκεται στο επίκεντρο. Αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο κομμάτι της σειράς ως το καλύτερο σίγουρα θα ήταν αυτό το διπλό OVA!!!

FFVI: The End + +

Μετά από ατελείωτες μάχες μέσα στο έξτρα dungeon της GBA έκδοσης όπου σχεδόν κάθε τρίτο βήμα είχε ως αποτέλεσμα random encounter, ξεπερνώντας τα εμπόδια με τους γρίφους και τα αδέσποτα bosses, έφτασα τελικά στον Kaiser Dragon! Ο οποίος δεν έκρυψε την χαρά του που με είδε και άρχισε τα κοσμητικά επίθετα για το ανθρώπινο είδος πριν ορμήσει στην μάχη. Που όμως μου φάνηκε γενικά ευκολότερη από κάποιες άλλες μέσα στο ίδιο dungeon. Όχι πως ο Kaiser Dragon ήταν εύκολος, το αντίθετο μάλιστα: πήρε πολύ περισσότερη ώρα για να τον νικήσω από οποιαδήποτε άλλη μάχη. Περισσότερο και από τον τελικό Kefka. Απλώς δεν είχε τόσες πολλές ύπουλες ή άδικες κινήσεις και γενικά ήταν βατός. Αφού τον νίκησα και απέκτησα τον Diablos, το παιχνίδι μέσω ενός imp μου ενημέρωσε πως πλέον έχει ξεκλειδωθεί η τελευταία πρόκληση του παιχνιδιού, η Soul Shrine.

Αυτή η τελευταία πρόκληση βάζει τον παίκτη σε συνεχόμενες μάχες με εχθρούς και αρχηγούς από όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Δυνατότητα να γιατρευτεί κάποιος παίχτης ή για αλλαγή εξοπλισμού δεν υπάρχει ανάμεσα στις μάχες παρά μόνο όταν νικήσει ο παίκτης έναν συγκεκριμένο αριθμό μαχών. Επίσης αν φύγει από το σημείο (για να αποθηκεύσει το παιχνίδι, πχ.) θα πρέπει να ξανά αρχίσει από την αρχή την επόμενη φορά που θα επιστρέψει. Αρχικά οι μάχες είναι αρκετά εύκολες μια και ξεκινουν με απλούς εχθρούς που δεν χρειάζονται παρά ένα χτύπημα (με το επίπεδο που βρίσκονται οι χαρακτήρες) πλέον. Έπαιξα μέχρι και το τρίτο σημείο όπου οι συνεχόμενες μάχες σταματούν αλλά μετά βγήκα έξω για να το σώσω... Οπότε....έχοντας δει και έναν κατάλογο με τους εχθρούς που με περίμεναν στις μάχες δεν μου άνοιξε η όρεξη ιδιαίτερα να το τελειώσω εντελώς και αυτό το μέρος του Final Fantasy VII μια και στις τελευταίες μάχες αναγκάζεσαι να πολεμήσεις όλους τους αρχηγούς του Dragon's Den τον έναν μετά τον άλλο... Κάτι που απαιτεί ακόμη μεγαλύτερο επίπεδο και grinding...

Πέρα από αυτό πήρα και τον τελευταίο χαρακτήρα του παιχνιδιού, τον Gogo. Ένας μυστηριώδης μίμος που έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο προηγούμενο Final Fantasy, το V.

Γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένος από την όλη εμπειρία που προσέφερε το Final Fantasy VI. Δεν το κρύβω πως είναι από τα αγαπημένα μου, λόγω της ενδιαφέρουσας ιστορίας του, το βάθος και πλήθος των χαρακτήρων που εμφανίζονται. Τις πολλές ανατροπές και το πρώτο μεγάλο αποκορύφωμα που ο κόσμος σχεδόν καταστρέφεται. Επίσης είναι το πρώτο που ξεφεύγει από το κλασικό στιλ «fantasy» που κυριαρχεί σε όλα τα παιχνίδια πριν από αυτό και ξεκινά το περισσότερο σκοτεινό και σύγχρονο τεχνολογικά στιλ που θα συνεχιστεί για τα επόμενα παιχνίδια.

Όπως όλα τα καλά πράγματα όμως τώρα τελείωσε και αυτό και σειρά έχει... το μάλλον πιο γνωστό ανάμεσα στα παιχνίδια της σειράς, το Final Fantasy VII.


Τα στατιστικά μου ως εδώ πέρα:

Terra 
Lvl 73, HP 8205, MP 999

Locke
Lvl 60, HP 5746, MP 700

Cyan
Lvl 61, HP 5515, MP 727

Shadow
Lvl 55, HP 4426, MP 731

Edgar
Lvl 62, HP 5549, MP 727

Sabin
Lvl 59, HP 5040, MP 686

Celes
Lvl 54, HP 4479, MP 823

Strago
Lvl 56, HP 4515, MP 751

Relm
Lvl 57, HP 4845, MP 685

Setzer
Lvl 50, HP 3900, MP 607

Moogle
Lvl 53, HP 5346, MP 643

Gau
Lvl 43, HP 3802, MP 539

Gogo
Lvl 57, HP 4655, MP 673

Umaro
Lvl 36, HP 2123, MP 454

Χρόνος: 55:55
Βήματα: 111195
Gil: 3581533
Bestiarity: 95%

Νokia Μusic >> Ovi Music

Από σήμερα η υπηρεσία μουσικής της Nokia άλλαξε όνομα και όχι μόνο! Αν και λιγότερο γνωστή από την αντίστοιχη iTunes της Apple δεν θα την χαρακτήριζα ιδιαίτερα άσχημη. Όπως όμως στις περισσότερες υπηρεσίες και προϊόντα της Nokia είχε την κατάρα του «καλή και πρωτότυπη ιδέα αλλά στην πράξη κάπου χάνεται και χαλάει»... Και παρά τις λογικές τιμές (0,99€ το τραγούδι) και την μεγάλη ποικιλία των τραγουδιών που προσφέρει (μεταξύ των οποίων βρήκα και τα περισσότερα τραγούδια της αγαπημένης μου Utada Hikaru, μάλιστα!) το μεγάλο αρνητικό της υπηρεσίας ήταν το DRM!

Για αυτόν τον λόγο ως τώρα η μόνη μου εμπειρία στην πράξη ήταν όταν η Nokia μου δώρισε 5€ για αγορά τραγουδιών καθώς επίσης το κατέβασμα μερικών δωρεάν τραγουδιών που προσφέρουν που και που. Αλλά ακόμη και σε αυτά έρχεται το DRM με τους περιορισμούς που θέτει... Τα τραγούδια μπορούσαν φυσικά να αναπαραχθούν στο Nokia κινητό μου, πέρα από εκεί τα πράγματα ήταν όμως δύσκολα. Σίγουρα υπήρχε η δυνατότητα να επεκταθεί η αναπαραγωγή των αγορασμένων τραγουδιών μέχρι και σε 10 επιπλέον συσκευές. Το θέμα όμως είναι πως λόγω DRM στην πράξη αυτό δεν ήταν τόσο εύκολο όσο στην θεωρία.

Για τον Linux υπολογιστή μου δεν υπάρχει καν δυνατότητα αναπαραγωγής αρχείων με DRM μια και έρχονται σε αντίθεση η φιλοσοφία των Unix (ανοιχτό λειτουργικό με ανοιχτό κώδικα) και την περιοριστικής φιλοσοφίας του DRM. Επίσης δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για αναπαραγωγή σε οποιοδήποτε απλό mp3 player... Συν όλων αυτών για κάποιο περίεργο λόγο η Nokia δεν επέτρεπε την πρόσβαση στον Μusic Store της από κάποιον υπολογιστή που χρησιμοποιούσε Linux λειτουργικό, κάτι που έκανε την εμπειρία (για εμένα τουλάχιστον) ακόμη πιο περιορισμένη μια και η μόνη επιλογή ήταν η μικρή οθόνη του κινητού...

Όλα αυτά ευτυχώς αποτελούν πλέον παρελθόν! Από σήμερα το Nokia Music μετονομάζεται σε Ovi Music και από ότι φαίνεται αλλάζει και φιλοσοφία! Πλέον όλα τα τραγούδια παρέχονται στο mp3 φόρματ χωρίς DRM! Η πρόσβαση στο μουσικό κατάστημα είναι δυνατή ακόμη και με linux! Και το καλύτερο; Ο κάθε συνδρομητής μπορεί να ξανά κατεβάσει όλα τα αγορασμένα του τραγούδια, κάτι που ήταν πάντα δυνατό, αλλά τώρα έχει την δυνατότητα να τα ξανά κατεβάσει ως mp3 και χωρίς DRM! Κάτι που ανοίγει τους ορίζονται για ελεύθερη αναπαραγωγή παντού!

Όλες αυτές οι αλλαγές φυσικά κάνουν την υπηρεσία πολύ πιο ελκυστική από πριν. Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα φαν των ψηφιακών αγορών, πλέον δεν νομίζω πως να υπάρχουν σοβαροί λόγοι που να με αποτρέψουν μελλοντικά στο να αγοράσω κάποιο τραγούδι... Αν μη τι άλλο σίγουρα είναι φτηνότερο από το να αγοράσω ένα ολόκληρο CD αν με ενδιαφέρει μόνο ένα τραγούδι.

Μακάρι να έχουμε περισσότερες τέτοιες αλλαγές από την Nokia, ιδιαίτερα ως προς την υποστήριξή ή μη περιορισμό πρόσβασης των Linux συστημάτων.

FFVI: The End!

Έχοντας καλύψει το θέμα του κακού του Final Fantasy VI, ήρθε η ώρα τώρα να μιλήσω και για τον τερματισμό. Χθες έφτασα στο τελευταίο dungeon και αντιμετώπισα τον Kefka. Μετά από μια άδικη ήττα στην πρώτη προσπάθεια, με την δεύτερη κατάφερα και τον νίκησα, έτσι ο κόσμος μπορεί πλέον να επιστρέψει σε καιρούς ειρήνης!

Για εμένα ο τερματισμός του Final Fantasy VI, είναι αν όχι ο καλύτερος από τους καλύτερους που έχω δει ποτέ στα παιχνίδια της σειράς. Για αυτόν τον λόγο θα είναι και ο πρώτος που θα παραθέσω εδώ πέρα σε βίντεο κάτι που νομίζω έχω κάνει μόνο για το Chrono Trigger ως τώρα...

Κλασικά, για όσους δεν έχουν παίξει το παιχνίδι και τους ενδιαφέρει είναι λογικό πως τα βίντεο παρακάτω περιέχουν spoilers!

"Bleh! You people make me sick! You sound like lines from a self-help book!"

Το μοναδικό μειονέκτημα που μπορώ να σκεφτώ για το Final Fantasy VI είναι πως μετά από αυτό ακολούθησε το VII. Η όχι πάντα άδικη, αλλά πολλές φορές υπερβολική, μανία κάποιων ατόμων με το Final Fantay VII αδικεί πάντα τα υπόλοιπα αδέρφια του και μεταξύ αυτών ίσως αυτό που αδικείται περισσότερο όντας στην σκιά του VII είναι το Final Fantasy VI.

Σε τέτοιο βαθμό που αυτή η αδικία επεκτείνεται ακόμη και στους κακούς των παιχνιδιών. Σίγουρα ο Sephiroth έχει καθιερωθεί ως ο «απόλυτος κακός». Ακόμη και, αν όχι μαμμόθρεφτος, έχει τουλάχιστον κάποιο οιδιπόδειο σύμπλεγμα με την Jenova, εμφανίζεται αρκετά θηλυπρεπής και στην τελική όντας και ο ίδιος σχεδόν θύμα γίνεται λίγο πολύπλοκη η ιστορία του...

Ο αντίστοιχος «κακός» του Final Fantasy VI, είναι ο Kefka Pallazo. Ένα κακός με «τα όλα του» που δυστυχώς δεν είχε την καλύτερη τύχη με τα μίντια και έχει μείνει σχεδόν στην αφάνεια.... Ο Kefka είναι ένα τρανό παράδειγμα του κακού που με σκληρή δουλειά και υπομονή ανεβαίνει στην κλίμακα της... «κακοσύνης»(;) και από ένα απλό τσιράκι (ή κλόουν καλύτερα) του αυτοκράτορα φτάνει στην κορυφή! Αυτό ισχύει και στις δυνάμεις του μέσα στο παιχνίδι, μια και αρχικά φαίνεται να μην είναι τόσο δυνατός, κατά την διάρκεια αποκτά όλο και περισσότερες δυνάμεις. Ο χαρακτήρας του όμως παραμένει πάντα σταθερός. Ο Kefka είναι αδίστακτος, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ανθρώπινη ζωή, δεν έχει πρόβλημα να αποδεκατίσει ολόκληρες πόλεις για να πετύχει τον στόχο του, ίσα-ίσα, φαίνεται να απολαμβάνει τον πόνο των άλλων. Είναι ίσως ο χαρακτηριστικός «ψυχάκιας» ή τρελός κακός.

Κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει όμως σε αντίθεση με τους περισσότερους κακούς είναι πως όχι μόνο θέλησε να αποκτήσει «θεϊκές» δυνάμεις αλλά το κατάφερε κιόλας. Σχεδόν σε ολόκληρο το δεύτερο μισό του παιχνιδιού ο Kefka είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου, αποκτώντας μάλιστα και φανατικούς ακολούθους που δημιουργούν μέχρι και αίρεση για αυτόν. Και αντίθετα με τους περισσότερους κακούς που εκπλήσσονται μην πιστεύοντας πως οι «καλοί» θα φτάσουν μέχρι το τελευταίο τους κρησφύγετο, ο Kefka όχι μόνο το περίμενε, αλλά χρησιμοποίησε τον χρόνο που είχε περιμένοντας για να φτιάξει και λόγο!

Γενικά αντίθετα με το συνηθισμένο τύπο των κακών που τους θέλει να είναι σκοτεινοί, σιωπηλοί και μυστηριώδεις ο Kefka είναι φανταχτερός, φωνακλάς και οξύθυμος, αρκετές φορές μάλιστα και γελοίος θα μπορούσε να πει κάνεις. Κάτι που δεν είναι τόσο αταίριαστο με το ντύσιμό του που θυμίζει γελωτοποιό...

Το σατανικό του γέλιο πάντως έχει σίγουρα αφήσει το στίγμα του στην 16μπιτη εποχή....